نگاهی به زوایای حضور خودروسازان ایرانی در چرخه صادرات جهانی ادبیات صنعت خودرو درایران، در سال های اخیر با عبارتی آشنا شده که زیاد شنیده می شود. این عبارت Joint Vencher است. این دو واژه در کنار هم معنی مشارکت انتفاعی دارند اما در ادبیات صنعت خودرو معانی مثل همکاری مشترک، همکار تجاری و مفاهیمی […]
ادبیات صنعت خودرو درایران، در سال های اخیر با عبارتی آشنا شده که زیاد شنیده می شود. این عبارت Joint Vencher است. این دو واژه در کنار هم معنی مشارکت انتفاعی دارند اما در ادبیات صنعت خودرو معانی مثل همکاری مشترک، همکار تجاری و مفاهیمی از این دست را القاء می کنند. هر چند صنعت خودروی ایران از دیرباز در این قالب همکاران مختلفی داشته است اما قراردادهای اخیر با شرایطی متفاوت از گذشته نوشته شده است. زیرا این بار همکاری برندهای ایرانی و خارجی در قالب جوینت ونچر، ابعاد گسترده ای را در بر می گیرد.
یکی از از اولین قراردادهای همکاری که بلافاصله بعد از برجام به اجرا درآمد، قرار داد همکاری دوباره پژو با ایران خودرو بود. قرار دادی که باید گفت با توجه به دامنه گسترده آن تقریبا در صنعت خودروی کشور بی سابقه است. یکی از مهمترین شاخص های این قرار داد پیوستن قطعه سازان و خودروسازان ایرانی به چرخه فروش جهانی پژو است. راهی که می تواند فرصتی بزرگ برای ایران خودرو و قطعه سازان کشور باشد. تولید پژو 2008 در ایران و مشارکت قطعه سازان کشور نشان داد این توانمندی در ایران وجود دارد که با پیوستن به زنجیره تامین خودروسازان خارجی، بتواند بازارهای جدیدی را در دنیا فتح کند.
در واقع یکی از مترقی ترین قوانینی که در سال های اخیر توسط وزارت صنعت تدوین شده است، صادرات 30 درصدی محصولات ساخت داخل با برند خارجی است. البته 30 درصد صادارت می تواند شامل قطعه و یا خودروی به صورت CBU نیز باشد. با محقق شدن این مهم _در شرایطی که قیمت ارز در حال طی کردن شیب صعودی است_ می توان ارز وارد کشور کرد. از طرفی نباید فراموش کرد که این قانون خود باعث حفظ و افزایش کیفیت تولید خودرو در ایران می شود. زیرا صادارت بدون داشتن کیفیت تولید محقق نمی شود.
اگر کمی جلوتر برویم به اصل ارائه خدمات پس از فروش می رسیم. زیرا یک خودروی با کیفیت شاید از نظر استهلاک قطعات به ندرت دچار نقص شود اما برای ارائه خدمات نگهداری و تعمیرات نیاز به خدمات پس از فروش مناسب دارد. موضوعی که در سال های اخیر در ایران توجه بیشتری را به خود جلب کرده است. اما این حساسیت با حضور برندهای خارجی بیشتر هم شده است. در واقع پیوستن به زنجیره صادراتی شریکانی مثل پژو است که باعث ارتقاء کیفیت تولید و خدمات پس از فروش می شود.
اما این همه زوایای حاصل از همکاری با شریکان خارجی نیست. زیرا تولید زمانی می تواند در مسیر صادرات باشد که علاوه بر امتیازات فوق، از نظر اقتصادی هم به صرف باشد. یعنی قیمت تمام شده رقابتی داشته باشد. از این رو تاثیرات شریکان خارجی در فرایندهای تولید کاملا به چشم می آید. اصلاح هزینه های تولید در ایران شاید یکی از مهمترین مواردی باشد که باید توسط خودروسازان پیگیری شود. زیرا تولید اقتصادی بدون کاهش هزینه های اضافی امکان پذیر نیست.
رسیدن به مرزهای جهانی با حضور در چرخه صادراتی شریکان خارجی مثل پژو، حتی می تواند برای خودروهای ساخت داخل هم فرصتی مناسب باشد. ناگفته پیداست که منظور از صادرات محصولات تولید داخل خودروهایی است که قابلیت و کیفیت صادرات را داشته باشند و قابلیت رقابت پذیری داشته باشند. این تئوری را می توان در حال حاضر برای خودرویی مثل دنا پلاس به کارگیری کرد. هر چند به نظر می رسد پتانسیل این همکاری با پژو و حتی دیگر برند ها، زمانی شکوفا می شود که پلتفرم اختصاصی ایران خودرو در قالب کنسرسیوم 10 جانبه اماده شده باشد.
فرصت هایی که در حوزه صادرات در آینده پیش روی صنعت خودروی ایران و به خصوص ایران خودرو قرار دارد، فرصت هایی طلائی هستند که نباید آنها را از دست داد. زیرا حضور در بازارهای بین المللی و رقابتی می تواند موجب ارتقاع سطح طراحی، تولید و خدمات در سطح صنعت خودرو و قطعه سازان شود.
دیدگاه خود را بنویسید