خودروهایی که ما امروزه سوار می شویم مدیون سال‌ها تجربه و پیشرفت است. این راحتی، این طراحی، این کیفیت و این حجم از نکات ریز و درشتی که خودروسازان به آنها اهمیت می‌دهند و بعضا به دلیل توقع بالای ما از خودروهای عصر حاضر به چشم نمی‌آیند، حاصل سالیان سال پشت سر گذاشتن نواقص و […]
به گزارش پایگاه خبری رسمی جوان خودرو
خودرو همواره به‌عنوان یکی از تاثیرگذار‌ترین اختراعات دست بشر شناخته می‌شود. از مقوله رفاهی و تجهیزات گرفته تا ایمنی و حفظ جان سرنشینان، با گذر زمان، این ماشین پیچیده‌تر و پیشرفته‌تر از قبل می‌شود. در این میان نباید سیستم‌های خودران و نیرومحرکه‌های الکتریکی را از قلم انداخت. خودروها در حال تبدیل به ربات‌هایی باهوش هستند تا از راننده و انسان کاملا بی‌نیاز بوده و بتواند مستقلا عمل کند. رقابت در این بستر نیز بیش از پیش در میان خودروسازان رونق گرفته است. خودروها در نقطه عطفی در طول تاریخ قرار دارند. مطرح شدن سیستم‌های خودران و نیرومحرکه الکتریکی می‌تواند این ماشین پیشرفته را به‌طور کامل دگرگون کرده و ساختار و معماری خودرو را به شکل رایجی که امروزه ما می‌شناسیم، متحول کند. به هر روی باید منتظر ماند و دید که صنعت خودروسازی در یک دهه آینده، با چه تغییراتی روبه‌رو می‌شود.
اما آن‌چه ما امروزه بر آن سوار می‌شویم نیز مدیون سال‌ها تجربه و پیشرفت است. این راحتی، این طراحی، این کیفیت و این حجم از نکات ریز و درشتی که خودروسازان به آنها اهمیت می‌دهند و بعضا به دلیل توقع بالای ما از خودروهای عصر حاضر به چشم نمی‌آیند، حاصل سالیان سال پشت سر گذاشتن نواقص و نیازهای سرنشینان و خریداران بوده است که بعضی از آنها به حدی تاثیرگذار بوده‌اند که برای همیشه روی صنعت خودروسازی تاثیرگذار خواهند بود. در لیست زیر به معرفی 10 اختراعی می‌پردازیم که صنعت خودروسازی را متحول کرد.
بدون شک، هیچ اختراع دیگری به اندازه کمربند ایمنی جان انسان‌ها را نجات نداده است. منشا این اختراع در صنعت خودروسازی، هم‌چون بسیاری دیگر از تکنولوژی‌هایی که در صنعت خودروسازی استفاده می‌شود، از صنعت هوافضا به عاریت گرفته شده است. کمربند ایمنی با 3 نقطه اتصال که برای خلبانان استفاده می‌شد، الهام‌بخش کمربند ایمنی برای خودروها بود که طبق مدارک و شواهد، برای اولین‌بار در سال 1958 در یک خودرو به‌کار گرفته شد. در همین سال بود که ولوو به‌عنوان یکی از پیشتازان ایمنی،P220 Amazon را به کمربند ایمنی تجهیز کرد.
تنها چند میلی‌ثانیه، تفاوت بین مرگ و زندگی. کیسه‌های هوا که پس از حس برخورد صورت گرفته تنها در چند ثانیه باز می‌شوند، می‌توانند تفاوت بین مرگ و زندگی را رقم بزنند. اولین خودرو مجهز به کیسه هوا، اُلدزموبیل Toronado در سال 1973 بود که ساختار بسیار ساده و پیش پا افتاده‌ای داشت و اغلب هم کار نمی‌کرد. این آپشن 250 دلاری به دلیل ناکارآمد بودن‌اش، فقط در تعداد یک هزار دستگاه Toronado استفاده شد. اولین کیسه هوای مدرن به مفهومی که امروزه می‌شناسیم، در مرسدس‌بنز S کلاس سال 1981 میلادی معرفی شد. در سال 1994 بود که ولوو، کیسه هوای پرده‌ای جانبی را برای مدل 850 عرضه کرد و 2 سال پس از آن هم اولین کیسه هوای زانو معرفی شد. در سال 2009، فورد اولین کیسه هوای کمربند ایمنی را در مدل فیوژن معرفی کرد. در سال 2011 نیز بازهم ولوو با V40 برای اولین‌بار، کیسه هوای عابرین را مطرح کرد که در صورت برخورد خودرو با عابر پیاده، کاپوت بالا آمده و با باز شدن یک کیسه هوا، اثر برخورد کاهش می‌یابد.
به جرأت می‌توان گفت ESP پس از کمربند ایمنی، بیش‌ترین جان را در میان تکنولوژی‌های خودرو نجات داده است. اما نکته جالب در این‌جاست که این تکنولوژی کاملا به‌صورت اتفاقی ظهور کرد. در سال 1989، یکی از مهندسین مرسدس‌بنز به نام Frank Werner Mohn، در حال بررسی سدان E کلاس (W124) روی سطوح برفی و لغزنده، کنترل‌اش را از دست می‌دهد. تا زمانی‌که کمک فرابرسد او با خودش می‌اندیشد که آیا ممکن است سنسورهای ترمز ABS، سرعت هر چرخ را مستقل از چرخ دیگر کنترل کند تا از بروز چنین حادثه‌ای جلوگیری شود یا خیر. مرسدس‌بنز به ایده اولیه Werner چراغ سبز نشان داد و او دست به کار شد و الگوریتم و محاسبات لازم را انجام داد. او موفق عمل کرد و با افزایش تعداد سنسورهای ABS و افزودن سیستم ژیروسکوپ یک هلیکوپتر کنترل از راه دور برای اندازه‌گیری چرخش خودرو در محور عمودی، ESP را اختراع کرد. در سال 1992، مرسدس‌بنز با همکاری بوش، سیستم ESP را برای استفاده در خودروهای تولید انبوه توسعه دادند و CL600 میزبان استفاده از اولین ESP در طول تاریخ بود. استفاده از این تکنولوژی از نوامبر 2011 برای خودروهایی که در بازار اروپا به‌فروش می‌رسند، الزامی است.
اولین سیستم دستیار ترمز اضطراری اتوماتیک، توسط ولوو و نزدیک به یک دهه پیش معرفی شد. در آن زمان، این سیستم از طریق دوربین لیزر مادون قرمز، عابر را تشخیص می‌داد و می‌توانست در سرعت‌های کم‌تر از 30 کیلومتربرساعت، به‌صورت خودکار اقدام به ترمزگیری کرده و اثر برخورد با عابر را کاهش دهد. این سیستم رفته‌رفته پیشرفته‌تر شد تاجایی‌که در حال حاضر، خودروهایی نظیر مرسدس‌بنز E کلاس و Sکلاس، می‌توانند با تشخیص عابر، حتی از سرعت 200 کیلومتربرساعت هم ترمز بگیرند و این کار را از طریق دوربین‌های دوربرد و دوربین‌های استریواسکوپیک برای تشخیص عابر انجام می‌دهند.
سیستم کروزکنترل به خودی خود یک تحول بزرگ در خودروسازی به‌شمار می‌رفت و این‌که فقط راننده می‌بایست فرمان را هدایت کرده و پدال گاز را رها کند، یک شگفتی بود. با گذر زمان این سیستم پیشرفته‌تر شده و کروزکنترل تطبیق‌پذیر نام گرفت به‌دین معنا که با نشان کردن یک خودرو در جلو، ضمن حفظ فاصله ثابت از آن، می‌تواند با توجه به خودرو نشانه، به‌صورت اتوماتیک ترمز گرفته و یا شتاب بگیرد. این امر به توسط رادارهای دوربرد و دوربین‌هایی که در پشت جلوپنجره یا پشت آینه وسط در کابین نصب می‌شوند، میسر می‌شود. کروزکنترل تطبیق‌پذیر به‌عنوان پایه‌ای‌ترین سیستم خودران در خودروها شناخته می‌شود.
شاید جدیدترین تکنولوژی اضافه شده به خودروهای این عصر را بتوان سیستم خودران نام برد که تقریبا همه کمپانی‌های دنیا از بزرگ و کوچک، شهره نام و گم‌نام را به تکاپو واداشته است. امروزه تسلا، آئودی، ب‌ام‌و، مرسدس‌بنز و ولوو، پیشتازان توسعه سیستم‌های خودران هستند و طبق گفته‌ها، آئودی A8 پیشرفته‌ترین سیستم خودران را داشته و از سطح 3 خودران بهره می‌برد. این سدان سوپرلوکس آلمانی بدون دخالت راننده، تا سرعت 60 کیلومتربرساعت می‌تواند هدایت کامل خودش را از فرمان‌پذیری، ترمزگیری و شتاب‌گیری بر عهده بگیرد. این سیستم با تعدادی دستیار الکترونیکی مثل خواندن نشانه‌های جاده‌ای و تشخیص ترافیک، می‌تواند سرعت‌اش را تنظیم کند.
علی‌رغم این‌که رادولف دیزل، این سوخت جدید را در سال 1883 میلادی کشف کرد، استفاده از آن در خودرو تا سال 1936 رواج نیافت. اولین خودرو تولیدی دنیا با سوخت دیزل، در سال 1936 و برای مرسدس‌بنز 260D معرفی شد. این موتور 4 سیلندر با تنفس طبیعی می‌توانست 45 اسب‌بخار نیرو را در 3200 دوربردقیقه تولید کند و از مصرف سوخت پایینی برخوردار بود. تاجایی‌که با یک باک پر، می‌توانست مسافت حدود 400 کیلومتر را بپیماید. موتورهای دیزلی، به‌دلیل مصرف سوخت پایین‌تر، به سرعت در میان موتورهای درون‌سوز جایگاه خود را پیدا کردند. در دهه 80 میلادی بود که خودروسازان با افزودن توربوشارژر به موتور دیزل، آنها را کارآمدتر و حتی کم‌مصرف‌تر کردند. اما پس از رسوایی دیزلی فولکس‌واگن در چند سال اخیر، دیزل تقریبا منسوخ شده و در صنعت خودروسازی حکم یک ناسزا را دارد!
مرسدس‌بنز، برای اولین بار فرمان‌پذیری چهارچرخ را در دهه 30 میلادی روی یک خودرو نظامی با نام VL170 استفاده کرد. این سیستم می‌توانست چرخ‌های اکسل عقب را در خلاف جهت اکسل جلو بچرخاند تا شعاع گردش تا جای ممکن کاهش یابد. اولین نسخه شهری از این سیستم با کنترل‌های الکترونیکی توسط هوندا در سال 1988 معرفی شد. سیتروئن نیز با تولید ZX در دهه 90 از سیستم مشابهی بهره می‌برد. چند سالی بود این سیستم در خودروها غایب بود تا این‌که رنو در Laguna GT در سال 2007، بار دیگر استفاده از این سیستم را مطرح کرد و امروزه بسیاری از سوپراسپرت‌ها نظیر پورشه 911 برای هندلینگ بهتر، از فرمان‌پذیری چهارچرخ استفاده می‌کنند.
«گرمای تابستان را با اولین خودرو دنیا مجهز به سیستم تهویه مطبوع، فراموش کنید.» این آگهی پاکارد 120 در سال 1939 بود که اولین سیستم تهویه مطبوع دنیا را داشت. اما در آن زمان، سیستم تهویه دردسرهای خودش را داشت. کمپرسور بدوی آن تقریبا کل صندوق بار را به اشغال خود در می‌آورد و فقط 2 حالت داشت: «روشن یا خاموش.» خوشبختانه، سیستم تهویه در طول دهه‌های اخیر پیشرفت چشم‌گیری داشته و دیگر یک دغدغه برای خریدار به‌شمار نمی‌آید. این سیستم به قدری پیشرفت کرده که برای مثال در سدان‌های سوپرلوکس نظیر مرسدس‌بنز S کلاس، هر یک از 4 سرنشین می‌توانند دمای مطلوب خود را تنظیم کنند.
برخلاف تصور شما که شاید آئودی برای اولین‌بار چنین سیستمی را مطرح کرده باشد، کنترل کشش برای اولین‌بار در سال 1966 توسط Jensen و در مدل FF معرفی شد. این خودرو از سیستم چهارچرخ متحرکی بهره می‌برد که توسط Ferguson Formula مطرح شده بود و نام FF نیز مخفف این عبارت است. این سیستم، 37 درصد از گشتاور را به محور جلو و مابقی را به محور عقب انتقال می‌داد و به یک معیار برای دینامیک رانندگی روی سطوح خیس و لغزنده تبدیل شد. از سوی دیگر، سیستم چهارچرخ متحرک، همواره در طول مسابقات رالی دگرگون شد. در دهه 80 و در جریان رالی پرتغال، هان میکولا، راننده تیم آئودی کواترو، مسابقه را 29 دقیقه سریع‌تر از خودرو دوم به پایان رساند. این روزها این سیستم تا حدی پیشرفت کرده که می‌توان انتقال نیرو را بین یک یا 2 اکسل، تنظیم کرد. خودروهای هیبریدی نیز معمولا موتور الکتریکی را روی یک محور نصب می‌کنند و موتور احتراقی وظیفه به گردش درآوردن چرخ‌های محور دیگر را بر عهده دارد.
نوشته: سامیار راشد
دیدگاه خود را بنویسید