میورا را می توان مهمترین ساخته یا بهتر بگوییم، اثر هنری لامبورگینی در تاریخ حیات فروچیو لامبورگینی برشمرد. اتومبیلی که نخستین سوپر ماشین خیابانی جهان لقب گرفت و فراتر از زمان خودش بود. طی 6 سال کمتر از 800 دستگاه میورا تولید شد و لامبورگینی با این سوپر اسپرت موتور وسط برای نخستین بار یک نیش کاری به رقیب سنتی اش یعنی فراری زد.
گزارش اختصاصی پایگاه خبری رسمی جوان خودرو
وقتی یک ماشین عنوان افسانه ای را به دوش می کشد، یعنی شبیه هیچ چیز دیگری نیست و انقدر پتانسیل و کاریزما دارد که می تواند برای همیشه نام خود را بر قلب علاقه مندان دنیای اتومبیل حک کند. لامبورگینی میورا سوپر اسپرتی از جنس افسانه هاست! می توان گفت میورا اولین سوپر اتومبیل یا هایپرکار خیابانی به شمار می رود. ماشینی که در دوران جولان گرند توررها به میدان آمد و با تولدش مسیر لامبورگینی را تغییر داد.
علی رغم اینکه فروچیو لامبورگینی در آن زمان تمایلی به ساخت اتومبیلی اسپرت، موتور وسط و 2 نفره نداشت، اما 3 مهندس ارشد لامبورگینی به نام‌های جیان پائولو دالارا، پائولو استانزانی و باب والاس در اوقات فراغت خود مشغول طراحی سوپر ماشینی با این سبک و سیاق شدند. ظاهر عجیب و غریب میورا جادوی انگشتان مارچلو گاندینی است و جالب است بدانید این اتومبیل باشکوه تنها چند روز مانده به شروع کار نمایشگاه ژنو 66 آماده شد!
اما نکته مهم اینجاست که میورا، از روز اول میورا نبود. لامبورگینی در ابتدا کانسپت P400 را به ژنو فرستاد. استقبال فوق العاده از این اتومبیل نمایشی آقای لامبورگینی را وسوسه کرد تا علی رغم میلش، تصمیم به تولید این سوپر ماشین روی خط تولید کارخانه اش بگیرد. در نهایت نام یک گاو وحشی اسپانیایی برای این محصول پرطرفدار انتخاب شد و میورا افسانه ای شانس حضور در خیابان ها را پیدا کرد.
در سال های 1966 تا 1972 تنها 763 دستگاه لامبورگینی میورا ساخته شد. نمونه های معمولی میورا در آن زمان حدود 20 هزار دلار قیمت داشتند. اما امروزه مدل های مختلف لامبورگینی میورا با قیمت هایی بیش از یک میلیون دلار میان کلکسیونرها دست به دست می شوند.
درحالی که جیان پائولی دالارا از فورد GT40 برای نصب موتور میورا الهام گرفته بود، اما بعضی تفاوت ها و افزایش بیهوده طول بدنه و بهم خوردن نسبت تقسیم وزن باعث شد تا این ایده اجرایی نشود. مهندسان شرکت لامبورگینی تصمیم گرفتند تا پیشرانه 12 سیلندر خورجینی میورا را به‌صورت عرضی جلوی محور عقب و جعبه دنده را هم پشت آن نصب کنند.
اسکلت میورا تماما از ورقه‌های استیل و المان‌های تقویت کننده فضایی تشکیل شده و از این متریال باعث کاهش قابل توجه وزن میورا شده است. برای میورا از همان پیشرانه 4 لیتری 12 سیلندر خورجینی مدل 400GT استفاده شد. توان این پیشرانه در حالت عادی 320 اسب بخار بود و با تغییر نسبت تراکم و موقعیت قرارگیری کاربراتورها، توان این پیشرانه به 350 اسب بخار رسید. میورا با این پیشرانه که از 4 میل سوپاپ در هر سیلندر بهره می برد می توانست به سقف سرعت 273 کیلومتر بر ساعت برسد و سریع ترین اتومبیل دوران خود لقب بگیرد.
صفحه کلاچ در سمت چپ پیشرانه و گیربکس ۵ دنده دستی ساخت ZF در پشت آن قرار گرفته است. همچنین برای نگه داشتن میورا، ترمزهای دیسکی در هر چهار چرخ به کار گرفته شده است. برای تکمیل این مجموعه مدرن، بدنه آلومینیومی میورا که توسط برتونه طراحی شده، بر روی شاسی قرار گرفته است. کابین میورا تنها برای ۲ نفر ظرفیت دارد و ۵٫۱ اینچ مکعب فضای بار نیز در پشت پیشرانه در نظر گرفته شده است.
رادیاتور میورا در دماغه خودرو قرار گرفته و به وسیله یک ورودی هوا تغذیه می‌شود. هوای گرم شده نیز از طریق 2 خروجی که بر روی کاپوت قرار گرفته اند خارج می‌شود. پیشرانه توسط هوایی که از ورودی کنار درها وارد محفظه می‌شود خنک شده و هوایی که به این بخش وارد می‌شود نیز از طریق شبکه ای که بر روی پیشرانه قرار گرفته به بیرون هدایت می‌شود.
این شبکه بندی به بهبود دید راننده نیز کمک شایانی کرده است. 2 ورودی هوای کوچک نیز در جلوی چرخ‌های عقب در نظر گرفته شده تا ترمزها را خنک کنند. مروری بر این جزییات و عمیق شدن در فلسفه طراحی میورا نشان می دهد که لامبورگینی تمام توانش را به کار بسته و هرچه در چنته مهندسی خود داشته رو کرده تا سریع ترین و پر بازده ترین اتومبیل خیابانی زمان خود را خلق کند.
میورا افسانه ای قصه ما آنقدر هم تعریفی و بی نقص نبود. عجله شرکت برای عرضه این خودرو باعث شده بود تا میورا در عمل خودرو متفاوتی نسبت به محاسبات و تئوری ها باشد و بعضی ایرادهای آن سبب شکایت رانندگان شود. یکی از مهمترین این ایرادها، این بود که قسمت جلو خودرو به دلیل وزن زیاد بخش عقب در سرعت های بالا از زمین بلند می شد. لامبورگینی هم بیکار ننشست و با عرضه ورژن های مختلف میورا، ایرادهای آن را بهبود بخشید.
لامبورگینی از مدل P400S در نمایشگاه خودروی تورین 1968 رونمایی کرد. استفاده از شاسی تقویت شده و تایرهای پیرلی جدید توانسته بود برخی از مشکلات اساسی مدل قبلی را برطرف کند. قدرت پیشرانه این مدل نیز با اعمال تغییراتی مانند تعویض میل‌سوپاپ‌ها تقریباً 20 اسب‌بخار افزایش پیدا کرده بود. علی‌رغم این تغییرات، P400S از نظر خروجی پیشرانه تفاوت چندانی با P400 نداشت، اما فرمان‌پذیری آن بسیار بهتر شده بود.
SVR را می توان خاص ترین نسخه میورا نام گذاری کرد. لامبورگینی تنها یک دستگاه از SVR ساخته است. ایده ساخت این نسخه خاص زمانی آغاز شد که راننده تست و توسعه محصولات لامبورگینی، باب والاس در اوایل دهه ۷۰ تصمیم به ساخت مدل مسابقه‌ای میورا جوتا (Jota) گرفت. والاس شروع به توسعه جوتا طبق مقررات مسابقه‌ای فدراسیون جهان اتومبیل‌رانی کرد. اما به دلیل عدم استقبال فروچیو لامبورگینی از این طرح، باب تصمیم گرفت به صورت شخصی مدل SVR را تولید کند.
شاهکار سوپراسپرت لامبورگینی میورا جوتا نهایتا پس از آزمایش‌های گسترده به یک خریدار خصوصی فروخته شد، اما در سال ۱۹۷۱ در یک تصادف آتش گرفت و نابود شد. در ادامه تقاضای خریداران باعث شد تا لامبورگینی ساخت نسخه‌های ویژه‌ای از خودروی سوپراسپرت میورا به نام SVJ و SVR را در دستور کار قرار دهد. در حالی که از نسخه SVJ پنج دستگاه ساخته شد، از نسخه SVR تنها یک دستگاه توانست از خط تولید خارج شود. این مدل اساساً نسخه‌‌ی تکامل‌یافته همان خودروی میورا جوتا ساخت والاس محسوب می‌شود.
لامبورگینی میورا P400SV به‌عنوان آخرین نسخه این اتومبیل افسانه ای، سال 1971 متولد شد و شاید بتوان گفت معروف ترین ویرایش میورا همین نسخه SV باشد. در طراحی این نسخه از تجربیات پروژه Jota استفاده شده و تقریبا تمام ایرادهای مدل استاندارد میورا در نسخه SV مرتفع شده است. لامبورگینی مشکل بلند شدن بخش جلوی خودروی را با کمی افزایش ارتفاع بخش عقب و کاهش ارتفاع قسمت جلو در مدل SV حل کرد. مانند Jota، شاسی SV تقویت شده و به اعتقاد بسیاری، SV بهترین فرمان‌پذیری را میان مدل‌های میورا دارد. علاوه بر این ها، پیشرانه میورا SV با تغییراتی می توانست 385 اسب بخار یعنی 15 اسب بخار بیشتر از مدل P400S تولید کند. یکی دیگر از تفاوت های مدل SV با مدل های قبلی، سیستم روان کاری مستقل از پیشرانه برای جعبه دنده است. این تکنولوژی در زمان خودش نگرانی هایی با موضوع امکان ورود براده‌های فلزی از جعبه‌دنده به داخل پیشرانه را از بین می‌برد.
جالب است بدانید در کل هفت دستگاه P400SV/J توسط کارخانه لامبورگینی ساخته شده است. از این میان، فقط یک دستگاه به‌صورت فابریک ساخته شده و باقی 6 دستگاه، مدل‌هایی هستند که از P400SV به P400SV/J تبدیل شده‌اند. یکی از این خودروها با شماره شاسی 4934 متعلق به محمدرضا پهلوی، بوده است که در ادامه بیشتر با آن آشنا می شویم. بعدها بین سال‌های 1983 تا 1987 هشتمین دستگاه P400SV/J با استفاده از یک شاسی میورا S ساخته شد.
همانند Jota، مدل رودستر هم یک نسخه تک نمونه از میورا محسوب می‌شود. میورا رودستر بر پایه مدل P400 و توسط شرکت برتونه طراحی و ساخته شد. نخستین بار، در نمایشگاه خودروی بروکسل 1968 بود که میورا رودستر به نمایش درآمد. به‌عنوان خودرویی که طراحی بخش‌های مختلف بدنه آن تغییرات زیادی در مقایسه با مدل اصلی کرده بود، میورا رودستر با استقبال خوبی در نمایشگاه روبرو شد. یک سال بعد، لامبورگینی این خودرو را به شرکت تحقیقاتی بین‌المللی سرب و روی (ILZRO) فروخت. این شرکت یکی از تأمین‌کننده‌های اصلی فلزاتی مانند آلومینیوم، روی و انواع آلیاژها در صنعت خودروی دنیا محسوب می‌شد. ILZRO می‌خواست از این خودرو برای نمایش تکنولوژی‌ها و توانایی‌های خود به جهانیان استفاده کند. جالب است بدانید میورا رودستر بعد از بارها دست‌به‌دست شدن در کشورهای مختلف دنیا، هم‌اکنون در آمریکا حضور دارد و عنوان گران‌ترین خودروی تاریخ لامبورگینی با ارزش تقریبی 8 تا 10 میلیون دلار را به خود اختصاص داده است.
روز 5 ژانویه سال 2006، لامبورگینی از کانسپت جدیدی با نام میورا در موزه رادیو و تلویزیون آمریکا و هم‌زمان با برگزاری نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس رونمایی کرد. دو هفته بعد، این شرکت ایتالیایی به‌صورت رسمی، در نمایشگاه خودروی دیترویت این خودروی کانسپت را به نمایش گذاشت. این مدل کانسپت به منظور گرامیداشت چهلمین سالگرد تولد میورا، توسط والتر دِسیلوا، سرطراح جدید لامبورگینی طراحی شده بود. استفان وینکلمن، مدیرعامل وقت لامبورگینی در حاشیه نمایشگاه، شایعه بازگشت میورا به خط تولید با این مدل کانسپت را رد کرد و در نهایت این مدل گانسپت هیچ وقت تولید نشد.
علاوه بر این مدل کانسپت، به مناسبت گرامیداشت پنجاهمین سالگرد رونمایی از لامبورگینی میورا P400 در نمایشگاه ژنو 1966، لامبورگینی در سال 2016 از یک نسخه ویژه لامبورگینی آونتادور با نام Miura Homage رونمایی کرد. این خودرو که توسط شاخه Ad Personam شرکت طراحی شده بود، فقط در تعداد محدود 50 دستگاه تولید شد. این آونتادور خاص 700 اسب‌بخار قدرت و 350 کیلومتربرساعت حداکثر سرعت داشت و قادر بود صفر تا صد را در فقط 2.9 ثانیه پر کند.
تعداد سوپر ماشین های کلاسیک به سبک میورا که با قابلیت ها و طراحی خاص شان جاودانه شده اند، در صنعت خودروسازی کم نیست. اما می توان گفت میورا تنها اتومبیل از این تبار است که گوشه ای از سرنوشتش با ایران و بعضی ایرانی های مقیم خارج از کشور گره خورده است. لامبورگینی میوراهای موجود در ایران غرق در ماجرا هستند و تا کنون در کتاب های بین المللی که درباره میورا منتشر شده، اشاره ویژه ای به میوراهای مربوط به ایران شده است.
موشکافی داستان راز آلود میوراهای مربوط به ایران در این مقاله نمی گنجد و باید کتاب یا کتاب ها از این داستان ها منتشر کرد. اما اگر بخواهیم به طور خلاصه نگاهی به این اتومبیل های شگفت انگیز داشته باشیم، در ابتدا باید بگوییم معروف ترین لامبورگینی میوراهای ایران 5 یا 6 دستگاه هستند. از این تعداد، 2 دستگاه متعلق به محمدرضا پهلوی، شاه مخلوع ایران بوده اند.
اولین نمونه، میورا P400 مدل 1968 است که متعلق به شخص شاه سابق ایران بوده است. از این میورا نارنجی رنگ فیلم های مختلفی هم در حال رانندگی در جاده های برفی سوییس گرفته شده و از این جهت بسیار شناخته شده است. این اتومبیل خاص بعدها به یکی از نزدیکان دربار واگذار شد و سپس از ایران خارج شد و امروز در اروپا به سر می برد.
اما خاص ترین و گران قیمت ترین نمونه، قطعا میورا SVJ قرمز سوخته با شماره شاسی 4934 است. این میورا مدل 1971 به سفارش شخص محمدرضا پهلوی برای وی ساخته و توسط شخص فروچیو لامبورگینی به وی تحویل داده شد و در زمان انقلاب در کاخ نیاوران نگهداری می شد. در اوایل دهه هفتاد شمسی این خودرو به شیخ صدیق اماراتی با قیمتی پایین تر از ارزش واقعی اتومبیل فروخته شد و بعد از شیخ عرب، این میورا مشهور در معامله ای به نیکلاس کیج بازیگر مشهور هالیوود رسید و امروزه در سوییس به سر می برد.
2 میورا دیگر متعلق به شخص محمدرضا پهلوی نبوده اند، اما توسط نزدیکان وی سفارش داده شده و به ایران وارد شده اند.
یکی از این 2، میورا SV سرمه ای رنگ است که توسط برادرزاده شاه سایق (علی پاتریک پهلوی) سفارش داده شده بود و بعدها به عنوان کادوی عروسی به فرشید اسفندیاری رسید. این میورا در اواخر دهه 60 سر از ایتالیا درآورد و امروزه در اختیار یک مجموعه دار بحرینی است.
دیگر میورای ایرانی نمونه سفید رنگ است که این روزها در موزه خودروهای تاریخی نگهداری می شود. خارج شدن اتومبیل های اینچنین ارزشمند با سابقه تاریخی خاص از کشور بسیار ناراحت کننده است، اما حداقل می توان امیدوار بود که این اتومبیل ها خوش شانس بوده اند و می توانند در شرایطی مناسب به زندگی خود ادامه دهند. چرا که تنها نمونه میورا که در کشور باقی مانده سرنوشت جالب نداشته و بعد از نگهداری در شرایط نچندان دلچسب، اخیرا مورد بازسازی غیر اصولی قرار گرفته و بخش قابل توجهی از ارزش خود را از دست داده است.
این میورا سفید رنگ که از نوع P400S است، توسط نخستین دختر شاه سابق ایران وارد کشور شد و به دکتر صالح واگذار شد. در نهایت بعد از انقلاب این خودرو مصادره شد و سر از موزه خودروهای تاریخی در آورد.
جالب است بدانید اولین میورای وارد شده به ایران نه متعلق به شاه و نه متعلق به نزدیکان وی بوده است. اسکندر اریه از کارآفرینان کلیمی دوره پهلوی و از افراد مورد توجه دربار بود که در ایتالیا و سوییس نیز اقامت داشت. وی در ششم اکتبر سال 1967 یک دستگاه میورا معمولی مدل P400 با شماره شاسی 3153 به رنگ زرد خردلی و تودوزی همرنگ خریداری کرد و نام خود را به عنوان اولین ایرانی که مالک لامبورگینی شده ثبت کرد. وی در سال 1348 با وساطت اشرف پهلوی (خواهر دوقلوی محمدرضا پهلوی) بدون پرداخت عوارض گمرکی توانست این میورا زرد رنگ را به ایران بیاورد. اسکندر اریه تا اواسط دهه 50 شمسی این لامبورگینی را در ایران می رانده. اما جالب است بدانید در اوایل دهه 50 شمسی رنگ این اتومبیل تغییر داده شده و به رنگ سرمه ای در آمد. در نهایت قبل از انقلاب خانواده اریه این میورا را به اروپا می برند و در سوییس به فروش می رسانند. این خودرو در اروپا مورد بازسازی قرار گرفته و به رنگ اصلی خود در آمده است.
در ادامه این داستان های رمز آلود، گفته می شود 69 امین میورا که به سفارش یکی از شاهزاده های پهلوی تولید شده بود نیز مدت کوتاهی در ایران بوده که البته این مورد چندان قطعی نیست.
((اطلاعات این بخش از مقاله، از مطالب پیج اینستاگرامی کلاسیکوپدیا دریافت شده است))
اگر از علاقه مندان میورا و عشق ماشین دوآتشه ای هستید، حتما دوست دارید یک نمونه از این اتومبیل ارزشمند برای خودتان داشته باشید. اما چند نفر در دنیا هستند که بتوانند چند میلیون دلار برای خرید یک لامبورگینی میورا هزینه کنند؟؟ تازه اگر پولتان هم از پارو بالا برود، مگر چند دستگاه میورا فروشی در جهان داریم؟ پس شانس اینکه بتوانید یک میورا واقعی داشته باشید بسیار کم است و باید فکر دیگری کنید.
اما ناامید نشوید. شما می توانید یک لامبورگینی میورا در خانه خود داشته باشید. اما در مقیاس 1:18. محبوبیت میورا باعث شده تا کمپانی های تولید کننده ماکت حسابی روی آن مانور دهند و مدل های مختلفی از آن را در مقیاس 1:18 و 1:43 تولید کنند. معروف ترین و خوش ساخت ترین ماکت های میورا، ساخت کمپانی های اتوآرت و کیوشو هستند. اتوآرت ماکت میورا را در مقیاس 1:18 و 1:43 تولید کرده که هر 2 نمونه از تولیدات قدیمی این برند و از جنس فلزی با اجزای بازشو هستند.
اتوآرت لامبورگینی میورا SV مقیاس 1:18 را در رنگ های قرمز با رینگ نقره ای، قرمز با رینگ طلایی، نارنجی، زرد و سفید تولید کرده است. میورا ساخت اتوآرت کیفیت بی نظیری دارد و از تولیدات بسیار زیبای سری میلنیوم (جعبه سفید) و محصلولی بسیار خوش ساخت از اتوآرت به شمار می رود. این ماکت با توجه به اینکه دیگر تولید نمی شود و فروشش سال هاست توسط شرکت متوقف شده، ارزش بالایی پیدا کرده و بسته به رنگ و سلامت ماکت، قیمتی حدود 10 تا 20 میلیون تومان در بازار ایران دارد. ماکت میورا در مقیاس 1:43 هم توسط اتوآرت ساخته شده و از معدود ماکت های 1:43 با اجزای بازشو است. این ماکت هم همچون نسخه 1:18 بسیار خوش ساخت و جذاب است و بعضی رنگ هایش مثل طلایی و سرمه ای متفاوت با تولیدات سری 1:18 هستند.
همچنین اتوآرت قرار است ماکت میورا SVR را نیز در مقیاس 1:18 تولید کند و با توجه به استفاده از کامپوزیت برای ماکت های جدید اتوارت، این ماکت میورا نیز بدنه ای از جنس کامپوزیت خواهد داشت.
اما ماکت میورا ساخته شده توسط کیوشو اقتصادی تر از نمونه اتوارت است و نمونه های سری جدید آن حدود 4 تا 5 میلیون تومان قیمت دارند. کیوشو چند سال پیش میورا معمولی را در رنگ های مختلف و در مقیاس 1:18 تولید کرده بود و به تازگی این ماکت پرطرفدار را بازتولید کرده است. میورا ساخت کیوشو هم کیفیت ساخت مناسبی دارد، اما کیفیت رنگ آن، درز درها و برخی جزییاتش به پای نمونه ساخته شده توسط اتوارت نمی رسد. همچنین کیوشو ماکت میورا SVR را نیز در مقیاس 1:18 تولید کرده است.
اگر هم به نسخه رودستر میورا علاقه دارید، می توانید نمونه ساخته شده توسط GT اسپریت را خریداری کنید. این ماکت اجزای بازشو ندارد و جنس بدنه آن رزین است. اما دقت ساخت آن بالا بوده و در مجموع ماکت جذابی در رنج قیمت 4 تا 5 میلیون تومان است.
اگر هنوز هم حاضر نیستید این میزان هزینه برای داشتن ماکت لامبورگینی میورا کنید، ما به شما نسخه ساخته شده توسط کمپانی ویلی یا نمونه ساخت بوراگو را پیشنهاد می کنیم. این ماکت ها در دسته مدل های آماتور قرار می گیرند و کیفیت ساخت آن ها به هیچ عنوان به پای مدل های کیوشو و اتوآرت نمی رسد. اما به قول معروف از هیچی بهتر هستند!
البته کمپانی هایی مثل لوک اسمارت و BBR هم ماکت لامبورگینی میورا را تولید کرده اند که تیراژ تولید پایین و قیمت به نسبت به بالایی دارند و در ایران نیز کمیاب هستند. البته باید توجه داشته باشید این ماکت ها علی رغم کیفیت ساخت بالا، اجزای بازشو ندارند و بدنه شان از جنس رزین است.
گردآوری و نوشته: میلاد میرعابدینی
دیدگاه خود را بنویسید