این روزها نوآوری هایی در صنعت خودرو رقم می خورد که در صورت نبود آن ها انگار که خودرو یک چرخ ندارد. به گزارش پایگاه خبری جوان خودرو باید پذیرفت که سرعت پیشرفت تکنولوژی و نوآوری بسیار بالا رفته و به پلک زدنی شگفتی تازه ای در صنعت خودرو رقم می خورد. تا چندی پیش […]
به گزارش پایگاه خبری جوان خودرو
باید پذیرفت که سرعت پیشرفت تکنولوژی و نوآوری بسیار بالا رفته و به پلک زدنی شگفتی تازه ای در صنعت خودرو رقم می خورد. تا چندی پیش شیشه بالابر برقی در خودرو در زمره جذاب ترین و کاربردی ترین آپشن های یک خودرو به شمار می رفت اما امروز برخورداری خودرو سیستم تهویه مطبوع اتوماتیک، یا سیستم ناوبری و مواردی از این دست در دسته امکانات پیش پا افتاده ای قرار می گیرد که دیگر خودروهای اقتصادی هم از آن بهره مند هستند.
سابقه طراحی پیشرانه های برقی به سال های 1890 تا 1900 بازمیگردد، با وجود صدای بسیار زیاد، بوی ناخوشایند، خطرات، مشکلات راهاندازی و نگهداری، پیشرانههای درونسوز همچنان سبکتر و ارزانتر از نمونههای برقی هستند. البته با پیشرفت فناوری و تشدید سختگیری قوانین، به نظر میرسد که مشکلات باقیمانده هم رفع شود و پیش بینی می شود که با سرعت رشد تولید خودرو با پیشرانه برقی، طی کمتر از یک دهه آینده دیگر خبری از پیشرانه های درون سوز نباشد.
با مروزی بر خودروهایی که طی یک دهه اخیر وارد بازار شده اند متوجه می شویم گروه خودروهایی که از موتور تنفس طبیعی دارند در اغلیت بوده و حالا اکثر قریب به اتفاق خودروها از توربوشارژ بهره مند هستند. ایده استفاده از فشار هوا برای افزایش بازدهی پیشرانه، سالها پیش یعنی در اوایل دهه 60 میلادی به ذهن مهندسان جنرال موتورز رسید، زمانی که اولدزمبیل F-85 Jetfire و شورولت Corvair Monza از مزایای این فناوری برخوردار شدند. ب ام و 2002 توربو مدل 1974، پورشه 911 توربو مدل 1975 و مرسدسبنز 300SD مدل 1978 با پیشرانه توربودیزل، تلاشهایی در جهت استفاده از این فناوری بود، اما پیشرانه 1.8 لیتری توربوشارژ گروه فولکسواگن در میانه دهه 90، این فناوری را به تولید انبوه رساند. از ابتدای دهه 2010 به این طرف، توربوشارژر به جزئی جدانشدنی از صنعت خودروسازی تبدیل شده است.
بسیاری از برندهای خودروساز همچون NSU و سیتروئن در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 میلادی، اشتیاق زیادی به استفاده از موتورهای روتاری یا دورانی وانکل در محصولات خود داشتند. این تمایل خیلی زود به پشیمانی بدل شد به نحوی که سیتروئن تلاش کرد خودروهای مجهز به این پیشرانه را بازخرید کند. فقط مزدا بود که تا پایان تولید RX-8 در سال 2010 و به علت انطباق با استاندارد آلایندگی یورو 5، از این فناوری استفاده میکرد. احتمالا نمایش مفهومی آئودی A1 بود که مزدا را به فکر استفاده از این پیشرانه به عنوان منبع انرژی برای مدل برقی MX-30 انداخت.
فناوری از کار انداختن بخشی از پیشرانه در هنگام عدم نیاز به حداکثر قدرت، این روزها بسیار رایج شده و به کاهش مصرف سوخت یاری میرساند. این فناوری، اولین مرتبه با نام V8-6-4 توسط کادیلاک در سال 1981 معرفی شد تا در دومین بحران سوخت به مصرفکنندگان یاری رساند. هرچند این فناوری به سرعت کنار رفت، اما دو دهه بعد با عملکرد بهتر بازگشت و ماندگار شد.
موضوغ چراغ های خودرو را باید در دهه 50 میلادی بیابیم زمانیکه فناوری Autronic Eye کادیلاک در سال 1952، نخستین گام در این جهت بود که به نحوی تا اوایل دهه 80 میلادی هم به حیات خود ادامه داد.
روشن شدن خودکار چراغها پس از کاهش نور محیط با فناوری Twilight شرکت جنرال موتورز در دهه 60 میلادی معرفی شد. البته شکل امروزی این فناوری را باید مدیون خودروهایی همچون سیتروئن DS و تاکر 48 دانست. سابقه چرخش نور در هنگام پیچیدن خودرو هم به دهه 20 میلادی بازمیگردد.
سپرهای خودروها از میانه دهه 90 میلادی تاکنون به بخشی از بدنه و جزئی از طراحی کلی تبدیل شده است، اما در سالهای دور، این قطعه به صورت مستقل طراحی شده و جنس متفاوتی داشت. پونتیاک GTO مدل 1967، شورولت کوروت از سال 1973 به بعد و پورشه 928 مدل 1978، نخستین خودروها با چنین ویژگی بودند.
قابلیت فرمانپذیری چرخهای عقب نخستین بار در دهه 80 میلادی و در خودروهای ژاپنی همچون مزدا 626 و هوندا پرلود معرفی شد. نیسان GT-R مدل 1989 هم این ویژگی را داشت، اما با پایان عمر نسل R34 این قابلیت را از دست داد. البته خودروسازان دیگر در سالهای اخیر به این فناوری روی خوش نشان دادهاند.
از آنجاییکه این روزها دسته خودروهای برقی هرروز در حال بزرگتر شدن است و دیگر خبری از پیشرانه درون سوز در قسمت جلو خودرو نیست، قرار دادن لوازم در زیر کاپوت هم به امری نسبتا عادی تبدیل شده است.
البته ناگفته نماند که در خودروهای موتور-وسط یا موتور-عقب همچون تویوتا MR2 یا پورشه 911 و بسیاری از محصولات بامو، فیات، رنو، فولکسواگن و اشکودا که در بیش از نیم قرن پیش به صورت موتور-عقب طراحی شده بودند نیز فضای بار در بخش جلو قرار داشت.
نمایشگر و صفحه پشت آمپرهای دیجیتال امروزه به امری عادی در کابین خودروها بدل شده و حتی در برخی نمونهها مثل مرسدس بنز EQS، سراسر داشبورد را به خود اختصاص داده است. نمایشگرهای دیجیتال در اوایل دهه 80 میلادی ظاهر شدند، اما استفاده گسترده از آنها توسط خودروسازان اروپایی، از اواخر این دهه آغاز شد. با افزایش نیاز کاربران به ارتباط با تلفن هوشمند، مسیریاب و غیره، نمایشگرها نیز به جزئی جدانشدنی از خودروهای امروزی تبدیل شدهاند.
ایده اولیه این فناوری هم در اوایل دهه 80 میلادی و تقریباً همزمان با نمایشگرهای دیجیتال مطرح شد. هرچند این فناوری تاکنون بسیار پیشرفت کرده، اما حقیقت این است که دستیارهای صوتی تنها به فرامین راننده گوش کرده و آن را اجرا میکنند بنابراین رویای بشر برای گفتگو با خودروها، هنوز اجرایی نشده است.
انتهای پیام/
دیدگاه خود را بنویسید