عبور مستقیم یعنی عبور از بحران/ ایران‌ خودرو پیچ تحریم‌ها را پشت سر گذاشت

صنعت خودرو به طور کلی ذاتا بر مبنای هزینه-فایده فعالیت می کند. زیرا این صنعت در حقیقت بنگاهی تولیدی-صنعتی است و اگر در فرآیند فعالیت خود ضررده باشد، نمی تواند برای دراز مدت به حیات خود ادامه دهد.

به گزارش پایگاه خبری جوان خودرو 

صنعت خودرو به طور کلی ذاتا بر مبنای هزینه-فایده فعالیت می کند. زیرا این صنعت در حقیقت بنگاهی تولیدی-صنعتی است و اگر در فرآیند فعالیت خود ضررده باشد، نمی تواند برای دراز مدت به حیات خود ادامه دهد. به این ترتیب مدیران در صنعت خودرو همواره تلاش می کنند سرمایه در گردش سازمان خود را با برنامه ریزی دقیق حفظ و افزایش دهند.

این روندی است که خودروسازان جهان بر ان اهتمام دارند. هر چند دیگر صنایع و سازمان ها نیز از همین روش مالی برای حفظ سازمان خود استفاده می کنند، اما صنعت خودرو به دلیل گستردگی و قرار گرفتن در راس هرم تولید به عنوان یک صنعت استراتژیک شناخته می شود. از این رو سرپا ایستادن این صنعت از اهمیت بالایی برای کشورهای صاحب خودروسازی برخوردار است.

صنعت خودرو ایران نیز همچون دیگر بنگاه های تولیدی-اقتصادی این تئوری اقتصادی را در چشم اندازهای خود دارد. اما متاسفانه موج های بلند اقتصای ناشی از تحریم، افزایش نرخ ارز و نهاده های تولید و … گاهی آنچنان بر ساحل آرامش این صنعت می کوبد که به ناچار خودروسازان مجبور به فعالیت حتی در شرایط غیر اقتصادی می شوند.

صنعت خودرو ایران بعد از انقلاب اسلامی همواره در تحریم های بین المللی به فعالیت خود ادامه داده است. گاهی این تحریم ها تنها همکاری با خودروسازان آمریکایی را هدف قرار اده است و گاهی همچون ابتدای دهه 90 شمسی همکاری با دیگر شریکان خارجی. اما بی شک سخت ترین تحریم های تاریخ علیه یک کشور در سال 97 شکل گرفته است و این در شرایطی است که حتی صنعت خودرو قبل از کل اقتصاد ایران سایه تحریم را بالای سر خود دید.

این شرایط باعث عدم همکاری شریکان خارجی شد زیرا تحریم ها تولید در ایران را هدف گرفته بود. خودروسازان در این دوران هر چند به فعالیت خود ادامه دادند و چراغ تولید در این صنعت خاموش نشد، اما محصولات با قطعات کسری مونتاژ و در پارکینگ ها پاک شدند. زیرا چاره ای نبود جز حرکت به سمت داخلی سازی و عبور از این بحران.

بی شک یکی از مهم‌ترین آسیب های این شرایط عدم فروش و تحویل محصولات در بنگاه های تولیدی- اقتصادی است. موضوعی که باعث افزایش زیان انباشته می شود. زیرا گردش مالی در چنین سازمان هایی وابسته به فروش و تحویل محصول است. امری که به دلیل مشکلات تحریمی میسر نشد. این در شرایطی است که خودروهای ناقص مانده در کف پارکینگ های خودروسازان در حقیقت همان سرمایه های درگردش سازنده است که علاوه بر منابع درآمدی برای گردش چرخ سازمان، حتی منابعی برای سرمایه گذاری در توسعه محصول و تجهیز تاسیسات تولیدی نیز به شمار می رود.

با این حال از اواسط سال 98 تلاش های بسیاری از سوی وزارت صمت، خودروسازان و قطعه سازان در جهت داخلی سازی قطعات و تامین منابع مالی انجام شد تا بلاخره صنعت خودرو به نقطه ای رسید که بیش از 120 هزار خودرو مانده در کف را با روندی مناسب تکمیل کرده و به مشتریان تحویل دهد. به این ترتیب خودروسازان به سمت تولید خودروهای کامل حرکت کردند نه محصولات ناقص.

تولید محصولات کامل و تجاری سازی آنها به ویژه در دو ماه اخیر توسط خودروسازان، توانسته روند صعودی آنها در کاهش زیان انباشته را رقم بزند. به خصوص ایران خودرو به عنوان بزرگ ترین خودروساز کشور در این بازه زمانی به کمک استراتژی ها و همکاری زنجیره تامین خودروهای ناقص را از چرخه تولید خارج کرده است و به همین دلیل به نظر می رسد در بازه زمانی کوتاه همه خودروهای ناقص این شرکت نیز در کنار تولید محصولات کامل راهی بازار شوند.

به این ترتیب صنعت خودرو در حال عبور از آن پیچ تاریخی تحریم است و با ادامه این روند خودروسازان می توانند طی دوسال آینده زیان انباشته ناشی از دوران تحریم را به حداقل برسانند. این در حالی است که در گذشته با تولید خودروهای ناقص و خواب این محصولات در کف پارکینگ ها سرمایه در گردش آنها مسکوت باقی می ماند و خواب این سرمایه در گردش خود هزینه های جانبی در بر داشت. ضمن این که به ازای تاخیر در تحویل محصولات به خریداران نیز خودروسازان طبق قانون ملزم به پرداخت جریمه های دیرکرد به خریداران هستند. حالا تصور کنید قرار باشد برای چند ده هزار خودرو این جریمه اعمال شود، به این ترتیب خودروهای کف نه تنها هزینه های مالی ناشی از خنثی شدن سرمایه در گردش خودروسازان را دارند، بلکه هزینه سربار نیز خواهند داشت.

از طرفی فراموش نکیند، خودرو به عنوان کالایی که از چند هزار قطعه با حدود 800 فرآیند ساخته می شود، کالایی با شرایط نگهداری خاص است. به این ترتیب نمی توان خودرویی را برای ماهه بی حرکت در فضایی رها کرد و انتظار داشت که خودرو کیفیت اصلی خود را حفظ کند.

زیرا بسیاری از سیالات موجود در مجموعه های خودروها و قطعات دیگر همچون باتری کیفیت اولیه خود را حفظ نخواهند کرد.

از طرفی خودروسازان برای تجاری سازی این محصولات بعد از تکمیل شدن قطعات آنها مجبور به تعویض سیالات و قطعات آسیب دیده هستند. در حقیقت این خودروها قبل از تجاری سازی مجبور به گذراندن فرآیندهای بازنگری کیفی و کنترل کیفیت هستند که هزینه های زیای از نظر اقتصادی و از نظر نیروی انسانی برای آنها در بر دارد. این در حالی است که حتی بعد از تجاری سازی محصولات نیز ممکن است خودرو به هر دلیل به نمایندگی های مجاز مراجعه کند که بار دوباره ای در شبکه خدمات پس از فروش بر دوش سازنده خواهد بود.

به این ترتیب فرآیند تولید خودروی کامل در حقیقت درست ترین روند در شرایط فعلی صنعت خودرو کشور است. حتی اگر این موضوع به قیمت کاهش تولید هم تمام شود، باز هم تولید خودروی ناقص هیچ منطقی ندارد. ضمن این که تولید خودروی کامل با توجه به آنچه در بالا ذکر شد، بی شک باعث افزایش کیفیت محصولات می شود. چون استهلاک ناشی از خواب خودرو و سرمایه دیگر متوجه تولیدات نیست.

انتهای پیام/