محدودیت‌های مهندسی در طراحی خودروی کروک چهار در
اکثر خودروهای مدرن از ساختار یکپارچه (unibody) بهره می‌برند. در این نوع طراحی، بدنه و شاسی یکپارچه هستند و حذف سقف باعث تضعیف شدید ساختار بدنه خودرومی‌شود. سقف علاوه بر محافظت در برابر عوامل محیطی، نقش مهمی در صلبیت خودرو ایفا می‌کند و از جلو تا عقب در ساختار بدنه پیوسته است.
در خودروهای دو در، حذف سقف با تقویت بدنه و اضافه کردن سازه‌های مقاوم‌کننده جبران می‌شود. این موضوع باعث افزایش وزن خودرو می‌شود اما قابل اجراست. در مقابل، در طراحی چهار در، ستون میانی (B-pillar) نقش کلیدی در استحکام و اتصال درهای عقب دارد. در یک پلتفرم یونی‌بادی، حذف سقف و ستون میانی تقریبا غیرممکن است.
چرا چهار در بودن برای کروک بودن مشکل‌ساز است؟
عدم وجود ستون B یکپارچه در طراحی کروک، اتصال درهای عقب را ناممکن می‌کند. حتی مدل‌هایی که به‌صورت دست‌ساز (aftermarket) به کروک چهار در تبدیل شده‌اند، ظاهری غیرعادی دارند و از نظر ایمنی و صلبیت توسط مهندسان کارخانه تایید نمی‌شوند.
راه‌حل‌های بدنه روی فریم
در ساختار بدنه روی فریم (Body-on-Frame)، شاسی و بدنه مستقل هستند. این نوع طراحی که در گذشته رواج بیشتری داشت، اجازه می‌داد خودروهایی مانند لینکلن کانتیننتال کروک با چهار در «خودکشی» ساخته شوند. در این مدل‌ها، شاسی وظیفه تحمل فشار ساختاری را بر عهده داشت.
با وجود این مزیت‌ها، حتی در دهه ۱۹۶۰ نیز خودروهای کروک چهار در بسیار نادر بودند. امروزه خودروهای سواری با بدنه روی فریم تقریبا منقرض شده‌اند.
نمونه‌های مدرن: خودروهای آفرودی کروک
در بازار امروز، خودروهایی مانند جیپ رانگلر، گلادیاتور و فورد برانکو با چهار در و سقف جداشونده عرضه می‌شوند. این مدل‌ها ساختار بدنه روی فریم دارند و سقف و درهایشان قابل جداسازی است. بر خلاف کروک‌های سنتی، در این مدل‌ها سقف ثابت و ستون B باقی می‌ماند.
این خودروها شاید تجربه‌ای شبیه کروک‌های کلاسیک ارائه ندهند، اما برای علاقه‌مندان به خودروی ایمن، مدرن و سقف‌باز با چهار در، انتخابی بی‌رقیب محسوب می‌شوند.
انتهای پیام/
دیدگاه خود را بنویسید