سیستم حمل و نقل جادهای به عنوان پرخطرترین الگوی حمل و نقل کشور، همیشه به عنوان اولین گزینه از سوی مردم در سفرها انتخاب می شود. در حالی که سیستم حمل و نقل ریلی به عنوان الگوی ایمن و سبز قلمداد میشود، اما در ایران مورد بیمهری قرار گرفته است. تکامل و پیشرفتهای جدید در حمل […]
برای کشورهای کم درآمد سیستم حمل و نقل جادهای شامل انواع بسیار گستردهتری از وسایل نقلیه است و این نشان دهنده ترکیب ترافیکی عظیمی در جادههای کشورهای در حال توسعه است که در آن انواع وسایل نقلیه را میتوان در یک جاده یافت.
با توجه با آمار تلفات سوانح ریلی، جادهای، هوایی و دریایی به راحتی میتوان پی برد که سفر از طریق جاده، مردم را در معرض بیشترین خطرات و همچنین صدمهها در هر کیلومتر سفر قرار میدهد، تلفات سوانح رانندگی در ایران (سالانه حدود 17 هزار نفر) گواه بر این مطلب است.
با این روند افزایشی تلفات سوانح رانندگی دنیا، انتظار این است که تا سال 2020 میلادی میزان تلفات ناشی از صدمات رانندگی جادهای دنیا 80 درصد افزایش یابد و تا آن زمان صدمات رانندگی جادهای رتبه سوم را در میان علل معلولیت افراد در زندگی خواهد داشت.
هزینهای که متوجه تصادفات جادهای به خانوادهها و ملتها میشود، بسیار زیاد است، طوری که این هزینه برای کشورهای با درآمد پایین و متوسط بین 2-1 درصد از تولید ناخالص ملی آنها را تشکیل میدهد.
در مقایسه حمل و نقل جادهای با سیستم حمل و نقل ریلی به عنوان حمل و نقل ایمن و سبز، آمارها نشان میدهد، هزینه تولید آلایندههای زیستمحیطی به دلیل استفاده از خودرو به طور متوسط 7.4 برابر حمل و نقل ریلی است؛ میزان کل هزینههای حمل و نقل جادهای اعم از هزینههای تولید آلایندههای زیست محیطی، هزینههای مستقیم و غیرمستقیم تصادفات برای هر واحد حمل، مجموع هزینههای اجتماعی و از این قبیل، 37 برابر بیشتر از هزینههای حمل و نقل ریلی است.
همانگونه که گفته شد، سوانح رانندگی در ایران سالانه جان حدود 17 هزار نفر انسان را میگیرد، طبق همان مثال معروف که اگر صندلیهای یک فروند هواپیما را به طور متوسط 150 صندلی بدانیم، این تلفات سوانح رانندگی در ایران معادل سقوط سالانه 113 فروند هواپیما در کشور است، چطور سقوط یک فروند هواپیمای کوچک دو نفره هم در انواع محافل خبری و رسانهها مطرح میشود، اما بیتفاوت از کنار کشته شدن سالانه 17 هزار نفر انسان در جادهها میگذریم؟
اگر چه شبکه ریلی کشور همچنان با کمبودهای مشهودی همچون نبود سرمایهگذاری کافی، خطوط ریلی فرسوده، نبود سرعت بالا، فرسودگی و قدیمی بودن ناوگان مسافری و از این قبیل مواجه است، اما اگر نگاه تخصصی و کارشناسانه به موضوع داشته باشیم، باید نسبت به گسترش حمل و نقل چند وجهی در کشور بیشتر اهتمام ورزید تا پهنه کشور دارای خطوط ریلی متصل به یکدیگر شود؛ البته در این میان ایجاد خطوط ریلی برای سرعتهای بالا نیز باید بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته، طراحی و اجرا شود.
دیدگاه خود را بنویسید