بیمه ای از دارندگان خودرو بدون راننده دریافت نخواهد شد.

اگر استفاده از خودرو بدون راننده که اختیار آنها در دست سرنشین نیست اجباری شود. دیگر نیازی به بیمه کردن خودرو توسط مالک آن نیست، زیرا همه مسوولیت حوادث رانندگی متوجه تولیدکنندگان خواهد بود.

جک بوئگلین، دانشجوی مدرسه حقوق دانشگاه ییل آمریکا، در مقاله‌ای که در نشریه «مجله قانون و تکنولوژی دانشگاه ییل» به چاپ رسیده به‌طور مفصل به این مساله پرداخته است. او در بخشی از این مقاله می‌نویسد: «اگر استفاده از خودروهای بدون راننده که اختیار آنها در دست سرنشین نیست اجباری شود (همان‌طور که ممکن است عرضه مدل‌های ارتباطی یا کنترل از راه دور اجباری شود)، دیگر نیازی به بیمه کردن خودرو توسط مالک آن نیست، زیرا همه مسوولیت حوادث رانندگی متوجه تولیدکنندگان خواهد بود.» او می‌افزاید: «حذف کامل صنعت بیمه خودرو (که درآمد سالانه آن تقریبا 200 میلیارد دلار است)، موجب تقویت بهره‌وری اداری خواهد شد.» این مساله برای شرکت‌های بیمه دست‌کم تا مدتی یعنی تا زمانی که خود را با شرایط جدید وفق دهند، یک فاجعه خواهد بود. اما این شرکت‌ها قادر خواهند بود منابع درآمدی دیگری مانند بستن قرارداد با خودروسازان پیدا کنند.

با این وجود شرکت‌های مطرح بیمه در گزارش‌های سالانه خود به کمیسیون بورس و اوراق بهادار آمریکا، خودروهای بدون راننده را یکی از خطرات برای صنعت بیمه عنوان کرده‌اند. خطای انسانی علت 90 درصد از تصادفات جاده‌ای محسوب می‌شود و شرکت‌های بیمه از حق بیمه خودروها سالانه 157 میلیارد دلار درآمد دارند، بنابراین اگر خودروهای بدون راننده همه این خطاهای انسانی را حذف کند، کسب و کار بیمه خودرو دگرگون خواهد شد.

با توجه به اینکه در خودروهای بدون راننده نیازی نیست توجه سرنشینان به جاده باشد، این مساله فرصت‌های کسب درآمد برای شرکت‌های تبلیغاتی و ارائه دهندگان اطلاعات را فراهم می‌کند. در مورد مصرف‌کنندگان، نپرداختن حق بیمه، خودروهای بدون راننده را برای آن دسته از مالکان خودرو که از نظر مالی در مضیقه هستند، جذاب می‌کند، همچنین به آنها کمک می‌کند بر نگرانی‌های خود درباره افول حریم خصوصی در خودرو های بدون راننده غلبه کنند. در صورت متداول شدن خودروهای بدون راننده، خودروهای متصل(خودروهایی که از طریق شبکه به یکدیگر مرتبط هستند) و خودروهای کنترل از راه دور، امکان از میان رفتن حریم خصوصی افراد وجود دارد. از دیدگاه بوئگلین، آزادی، حریم خصوصی و مسوولیت عناصر مستقلی نیستند، بلکه بخش‌های به هم پیوسته‌ای هستند که در کنار هم پازل قوانین و مقرارت مربوط به خودروهای بدون راننده را تکمیل می‌کنند. در واقع مانند یک فرمول هستند که نتیجه نهایی آن به وزن هر یک از عناصر معادله بستگی دارد.

آیا حریم خصوصی و آزادی بیشتری می‌خواهید؟ پس باید بهای آن را نیز پرداخت کنید. این یک مفهوم کاملا جدید نیست. هم‌اکنون برخی از شرکت‌های بیمه درصورتی که مشتریان‌شان قبول کنند در خودروهای‌شان «جعبه سیاه» نصب کنند، پول کمتری از آنها دریافت می‌کنند. این جعبه سیاه برخی از اطلاعات مانند سرعت توقف، شتاب و شعاع چرخش خودرو را ثبت می‌کند. هم‌اکنون دو شرکت آمریکایی فعال در زمینه بیمه خودرو به نام‌های پروگرسیو و آل‌استیت، این برنامه را اجرا می‌کنند.

اما خودروهای هوشمند به کمک دوربین‌های 360 درجه، می‌توانند اطلاعات بیشتری را ثبت کنند: از مشاهده و ثبت خط ترمز گرفته تا رعایت قوانین و مقررات جاده‌ها.

بوئگلین معتقد است: «این تکنولوژی‌های هوشمند به‌کار رفته در خودروها می‌توانند تفاوت آشکاری بین رفتارهای رانندگی انسان و ماشین قائل شوند.» به بیان دیگر، این تکنولوژی‌ها می‌توانند در صورت تصادف، درصد خطای راننده را برآورد کنند و مسوولیت را بین انسان و ماشین تقسیم کنند. در مورد خودروهایی که بوئگلین آنها را«خودروهای ارتباطی تحت اختیار» (یعنی خودروهایی که راننده می‌تواند رانندگی توسط ماشین را نپذیرد و خود رانندگی کند) می‌نامد، مقصر از طریق شواهد و مدارکی که توسط کامپیوتر خودرو جمع‌آوری شده‌ است، مشخص می‌شود. اما در مواردی که انسان کنترل کامل خودرو را به ماشین واگذار کرده است، همه مسوولیت متوجه سازندگان خودرو خواهد بود.