خودرویی که امروز به آن خواهیم پرداخت یک دستگاه پونتیاک GTO مدل 1970، با تاریخچه‌ای جذاب است. Tony Palmieri مالک این خودرو، هنگامی‌که 10 سال داشت پدرش را برای خرید یک دستگاه پونتیاک کاتالینا در نمایندگی پونتیاک همراهی می‌کرد. هنگامی‌که پدرش مشغول پر کردن اوراق مربوطه برای خرید خودرو بود، تونی مشغول چرخ زدن در […]
به گزارش پایگاه خبری رسمی جوان خودرو
خودروهای عضلانی کلاسیک آمریکایی، در میان علاقه‌مندان به خودروهای کلاسیک از محبوبیت بالایی برخوردار هستند. موتورهای حجیم، صدای بم و جذاب، هم‌چنین بدنه‌های کشیده با خطوط فراوان، این دسته خودرو‌ها را به یکی از خواستنی‌ترین نمونه‌ها در بین خودروهای کلاسیک تبدیل می‌کند.
خودرویی که امروز به آن خواهیم پرداخت یک دستگاه پونتیاک GTO مدل 1970، با تاریخچه‌ای جذاب است. Tony Palmieri مالک این خودرو، هنگامی‌که 10 سال داشت پدرش را برای خرید یک دستگاه پونتیاک کاتالینا در نمایندگی پونتیاک همراهی می‌کرد. هنگامی‌که پدرش مشغول پر کردن اوراق مربوطه برای خرید خودرو بود، تونی مشغول چرخ زدن در نمایشگاه شد. در آن‌جا بود که یک نمونه خاص نظر او را جلب کرد. یک دستگاه پونتیاک GTO مدل 1970. تونی در این باره می‌گوید: «من تونستم توی اون ماشین بشینم. اونجا بود که به خودم گفتم یه روزی حتما برای خودم یک پونتیاک GTO می‌خرم.» 10 سال بعد هنگامی‌که تونی در آستانه فارغ‌التحصیلی از کالج بود، قصد خریدن یک خودرو شخصی داشت. خودرویی که همه ما می‌دانیم قرار است چه باشد. تونی در دسامبر سال 1980 با کمک یکی از دوستان ماشین‌بازش موفق به خرید خودرو رویاهایش شد. یک پونتیاک GTO مدل 1970 با رنگ سبز تیره، چرم سقف سبز رنگ و هم‌چنین کابین کرم رنگ. تونی می‌گوید: «از آن به بعد من هر روز از این خودرو استفاده می‌کردم و حتی همسرم هم سوار این ماشین می‌شد.» از آن‌جایی که این خودرو از دسامبر سال 1980 تاکنون در اختیار تونی پالمیِری بوده، طی این سال‌ها تغییرات زیادی را تجربه کرده است.
اولین تغییر در این خودرو در سال 1981 شکل گرفت. جایی که تونی گلگیرها و صندوق عقب را با نمونه جدیدی تعویض کرد. در همان سال‌ها تونی یک پونتیاک GTO مدل 1970 را از اوراقی خریداری کرد که کابین مشکی‌رنگ داشت. علت خریداری کردن این خودرو توسط تونی هم دقیقا همین بود. پس از آن تودوزی کرم‌رنگ خودرو با رنگ تیره تعویض شد. پس از گذشت 10 سال و لذت بردن از خودرو، تونی این‌بار افکار جدیدی در سر داشت. او قصد داشت خودرویش را به سبک خودروهای Pro Street تقویت کند. خودروهایی که برای جولان در پیست درگ تقویت می‌شدند اما تردد آنها در شهر هم آزاد بود. چندی بعد تونی به سراغ Tommy V دوست قدیمی‌اش رفت که صاحب گاراژ Superpro Performance Chassis بود. Tommy V که دقیقا می‌دانست چه در ذهن تونی پالمیِری می‌گذرد، در اولین اقدام خود سیستم 4-Link مخصوصی را برای پونتیاک تونی طراحی و نصب کرد. رول‌کیج مسابقه‌ای، تعویض پالونی‌های عقب و تعویض اکسل با یک نمونه 12 پیچ GM از دیگر اقدامات او بود. در آن زمان لاستیک‌های میکی تامپسون مسابقه‌ای با سایز 31.5”x18” نیز زیر خودرو قرار گرفت.
اما این برای تونی کافی نبود. او که در تب و تاب مسابقات و ساخت یک خودرو قوی بود، لاستیک‌ها را با یک نمونه بزرگ‌تر با سایز 33”x21.5” عوض کرد. اما یکی از مشکلات جالب تونی در تقویت این خودرو، عدم تمایل او به حذف صندلی‌های عقب بود. در آن زمان تونی یک پسر 3 ساله داشت و نمی‌خواست صندلی عقب را حذف کند. Tommy V هم در یک اقدام هوشمندانه رول‌کیج و پالونی‌های این خودرو را طوری انتخاب کرد تا فضای کافی برای قرار دادن یک صندلی کوچک در عقب خودرو ایجاد شود. عجیب به‌نظر می‌آید نه؟ یک خودرو مسابقه‌ای در داخل شهر با یک سرنشین کودک در صندلی عقب.
اما این دقیقا چیزی بود که تونی می‌خواست. پس از آن تونی صاحب یک فرزند دیگر هم شد و این‌بار صندلی عقب طوری طراحی شد که فرزندان او به راحتی از Burn out و گاز دادن پدرشان لذت ببرند. چندی بعد تونی به فکر رنگ‌آمیزی مجدد بدنه افتاد و این‌بار به سراغ Anthony DeDomenico رفت تا بدنه را به رنگ قرمزی که کمپانی جنرال‌موتورز در سال 1988 در خودروهایش استفاده کرده بود، رنگ‌آمیزی کند. نتیجه کار هم یک شاهکار چشم‌نواز بود که هنوز هم پس از 25 سال از کیفیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است. در سال 2009 این‌بار نوبت به تعویض رینگ‌ها با رینگ‌های Billet میکی تامپسون با سایز 18”x16” در عقب و 18”x6” در جلو بود. علاوه بر این ارتفاع خودرو هم با تغییرات صورت گرفته 1.5 اینچ پایین‌تر آمد تا ظاهر خودرو جذاب‌تر شود.
اما این‌بار نوبت به قلب تپنده پونتیاک رسیده بود. تونی این‌بار به سراغ مهندسین کمپانی باتلر که به نوعی سردمدار موتورهای پونتیاک به‌شمار می‌روند، رفت. در آن‌جا موتور 455 پونتیاک توسط مهندسین باتلر به‌صورت کامل تقویت شد. سرسیلندر‌ها پورت و پولیش شدند و آخرین مرحله را تیم Wyandanch انجام داد یعنی جایی که حجم موتور با افزایش بور و استروک توسط آنها به 472 کیوبیک اینچ (7.7 لیتر) رسید. 2 سال بعد تونی باز هم به سراغ دوست قدیمی خود یعنی Tommy V رفت تا این‌بار سیستم انژکتوری را جایگزین کاربراتور کند. او با استفاده از یک منیفولد ورودی و ریل سوخت جدید این سیستم را راه‌اندازی کرد. لوله ورودی دریچه گاز هم به‌صورت کاستوم ساخته شد و اکنون این خودرو توان استفاده از سوخت E85 را هم داشت.
خودرو دوست‌داشتنی تونی پالمیری که به‌صورت فابریک از موتور 455 کیوبیک اینچی با 360 اسب‌بخار قدرت و 678 نیوتن‌متر بهره می‌برد، اکنون تا بن دندان مسلح شده بود. قدرت موتور اکنون به 605 اسب‌بخار و گشتاور به 830 نیوتن‌متر رسیده است. اما نکته بسیار جالب، استفاده از گیرباکس فابریک جنرال‌موتورز یعنی توربوهیدراماتیک 400 (TH400) است. این گیرباکس از نوع 3 سرعته اتوماتیک است و به مدت 27 سال توسط جنرال‌موتورز تولید شده است و به‌نوعی یکی از محبوب‌ترین گیرباکس‌های این کمپانی به‌شمار می‌رود. البته شایان ذکر است که این گیرباکس با یک کیت مخصوص تقویت شده است. دیفرانسیل خودرو هم به علت گشتاور زیاد موتور برای استفاده شهری از ضریب 4.56 به ضریب 4.11 رسید. طی چند سال اخیر باز هم تغییرات متفاوتی روی این پونتیاک GTO دوست‌داشتنی صورت گرفته است تا باز هم قدرت بیش‌تری گرفته شود. تقویت موتور، ارتقاء رول‌کیج و تقویت اکسل از جمله تغییرات چند سال اخیر است. به‌دین گونه بود که خودرو با وفای تونی پالمیِری به مدت 38 سال تحت مالکیت او، انواع و اقسام تغییرات را تجربه کرده تا به خودرو ایده‌آل تونی تبدیل شود.
گلگیر عقب خودرو به اندازه 4 اینچ کشیده‌تر شده است تا فضای لازم برای قرار گرفتن لاستیک‌های غول‌پیکر میکی تامپسون ایجاد شود. علاوه بر این سپر جلو و کاپوت از جنس فایبرگلاس ساخته شده‌اند تا وزن کم‌تری داشته باشند. رنگ خودرو هم به رنگ Flame Red کمپانی GM در سال 1988 رنگ‌آمیزی شده است.
شاسی جلو به‌صورت فابریک باقی مانده ولی شاسی عقب توسط تیم Chassis Engineeringتقویت شده است.
برای هندلینگ و کنترل بهتر از طبق‌های Global West و کویل‌اوور‌های QA1 استفاده شده. در تعلیق عقب هم از سیستم 4-Link (4 نقطه اتصال) استفاده شده است.
جعبه و ستون فرمان فابریک خودرو در کمال تعجب دست‌نخورده باقی مانده است.
کیت کامل Wilwood شامل: دیسک‌های شیاردار و سوراخ‌کاری شده 12.190 اینچی، کلیپر‌های ترمز 6 پیستون در جلو و 4 پیستون در عقب.
رینگ‌های Billet میکی تامپسون با سایز 18×16 اینچ در عقب و سایز 18×6 اینچ در جلو. لاستیک‌ها هم از کمپانی میکی تامپسون و از سری Sportsman S/R Street Radial Pro با سایز 33×22.00R18LT در عقب و 26X8.00R18LT در جلو انتخاب شده‌اند.
موتور فابریک خودرو توسط تیم Wyandanch تقویت شده است و با افزایش سایز بور و استروک سیلندر اکنون حجم موتور به 472 CU رسیده است. اکثر لوازم موتور توسط کمپانی باتلر تقویت شده‌اند و شامل لیست زیر می‌شوند:
سرسیلندر‌های آلومینیمی پورت شده از برند ادلبراک، منیفولد ورودی ویکتور ادلبراک، شاتون‌های ایگل، پیستون فورج CR با تراکم 11:1، میل‌لنگ فورج، میل‌سوپاپ رولر از برند Comp Cams با لیفت 0.520”/0.540” و دیوریشن 288/294 درجه، کارتل روغن Milodon، سیستم برق MSD، دلکو Billet، کوئل Blaster، باکس برق 6AL، سیستم انژکتوری کاستوم شامل ریل سوخت جدید و دریچه گاز مخصوص، هدرز‌های Doug و در آخر منبع اگزوز Magnaflow.
گیرباکس TH400 تقویت شده با کیت کلاچ و درام، 3 دنده اتوماتیک، شیفتر B&Mو تورک کانورتر مخصوص با 4،000 rpm stall.
اکسل فابریک با اکسل 12 پیچ جنرال‌موتورز تعویض و از دیفرانسیل با ضریب 4:11:1 استفاده شده است.
موکت‌ها، پوشش سقف، پشت‌سری‌ها، پوشش رول‌کیج و روکش صندلی جلو و عقب به‌صورت مخصوص طراحی شده است. جایگزین شدن عقربه‌های Auto Meter Phantom به جای عقربه‌های فابریک، صندلی‌های مسابقه‌ای G-Force Racing و قطعات فیبرکربنی از دیگر تغییرات کابین است.
دیدگاه خود را بنویسید