با وجود حرکت خودروسازان به سمت برقی کردن محصولات، موتورهای احتراق داخلی به این زودی‌ها از میان ما نخواهند رفت. به همین دلیل خودروسازان همچنان به بهبود و ارتقای موتورهای احتراق داخلی اعم از بنزینی و دیزلی فکر می‌کنند.
به گزارش پایگاه خبری جوان خودرو؛
در دهه گذشته دو تغییر اساسی را در موتورهای احتراق داخلی (ICE) شاهد بودیم. یکی استفاده گسترده از توربوشارژر و دیگری سیستم تزریق سوخت مستقیم یا GDI!
سیستم GDI یکی از نوآورانه‌ترین روش‌ها برای بهبود عملکرد موتورهای بنزینی است و امروزه در بسیاری از خودروها از یک بنز اس کلاس گرفته تا یک هیوندای سانتافه دیده می‌شود.
در خودروهای بنزینی معمولی (برای مثال موتور TU5 معروف) انژکتورهای سیستم سوخت رسانی روی مانیفولد هوا قرار دارند. در هنگام پاشش سوخت، سوخت به همراه هوا از سوپاپ ورودی وارد محفظه احتراق می‌شود، اما در موتورهای GDI انژکتورها به جای مانیفولد، به طور مستقیم در محفظه احتراق نصب شده‌اند.
از نظر محل نصب می‌توان آن‌ها را با شمع‌ها مقایسه کرد و پاشش سوخت به طور مستقیم انجام می‌شود. از این نظر ساختار سیستم GDI را می‌توان به موتورهای انژکتوری شبیه دانست. البته تنها تفاوت GDI با سیستم سوخت رسانی متداول MPI، در محل انژکتور نیست بلکه GDI به پمپ فشار بالا نیز نیاز دارد چون باید سوخت را با فشار به مراتب بسیار بالاتری پاشش کند.
با اینکه اساس کار سیستم GDI در همه خودروها یکی است، اما بعضا خودروسازان تغییرات مد نظر خود را نیز روی سیستم سوخت رسانی اعمال می‌کنند. برای مثال در برخی خودروها از دو انژکتور استفاده می‌شود و حتی برخی خودروسازان مانند تویوتا از انژکتور MPI در کنار سیستم GDI استفاده می‌کنند. ابتدا به اجزای سیستم GDI شامل مواردی همچون پمپ فشار قوی، پمپ تقویت کننده، سنسور فشار ریل سوخت، رگلاتور سوخت و نازل اسپری کننده هستند. همچنین معمولا در موتورهای GDI شکل پیستون متفاوت است تا مخلوط سوخت و هوای بهتری به دست بیاید.
به طور کلی دلیل اصلی استفاده خودروسازان از سیستم GDI کاهش مصرف سوخت و آلایندگی در کنار افزایش قدرت و کشش موتور است.
در خودروهای MPI سوخت به همراه هوا از سوپاپ وارد می‌شود و این مساله سبب تمیز بودن سوپاپ می‌شود، اما در خودروهای GDI پس از مدتی جرم‌های کربنی روی سوپاپ هوا ظاهر می‌شوند. البته باید توجه داشت که این جرم‌ها درصورتیکه خودرو در مسافت‌های کوتاه استفاده شود شدیدتر خواهند بود و زودتر تشکیل می‌شوند. اما درصورتیکه خودرو بیشتر در جاده‌های برون شهری استفاده شود و فواصل روشن و خاموش شدن آن کوتاه نباشد، جرم‌های کمتری را شاهد خواهیم بود. این جرم‌ها با مکمل و شوینده از بین نمی‌روند و نیاز به سرویس خاصی برای رفع آن‌ها است.
جرم گرفتگی ناشی از رسوبات کربنی می‌تواند ورود هوا به موتور را مختل کند و به این ترتیب اثر منفی روی عملکرد موتور داشته باشد. درصورتیکه این جرم‌ها آب‌بندی سوپاپ را دچار مشکل کنند، موتور خودرو بخشی از کمپرس (تراکم) خود را از دست خواهد داد و این مساوی است با کاهش توان خروجی.
در صورتی‌که موتور GDI به توربوشارژ نیز مجهز باشد رسوبات کربنی ممکن است به سیستم توربو نیز راه پیدا کنند.
اصلی‌ترین عیب سیستم GDI را باید قیمت بالاتر این سیستم در مقایسه با سیستم MPI عنوان کرد.
با خواندن معایب سیستم GDI نباید از این سیستم دلسرد شوید. در صورت استفاده صحیح از خودرو و دقت به توصیه‌های سازنده، اتفاقا سیستم GDI کارایی خوب و بی دردسری را نشان خواهد داد که اگر اینطور نبود امروز خیل عظیم خودروهای GDI را که از خط تولید خودروسازان معتبری چون مرسدس و ب ام و خارج می‌شوند را شاهد نبودیم.
به طور کلی کفه ترازو به سمت مزایای سیستم GDI سنگین‌تر است و اگر بین یک خودروی GDI و نسخه عادی آن در دو راهی مانده‌اید حتما خرید نسخه GDI را پیشنهاد می‌کنیم، فقط یادتان باشد قبل از استفاده راهنمای مصرف کننده خودرو را خوب بخوانید.
دیدگاه خود را بنویسید