56 سال قبل در تاریخ 7 اکتوبر 1962, هزاران نفر برای دیدن مسابقه گرند پری در پیست Watkins Glen شهر نیویورک جمع شده بودند. ناگهان خودرو بری با آرم ماستنگ در میان جمعیت ظاهر شد.هنگامی که خودروی رودستر کوچک ماستنگ که موتورش در قسمت عقبی قرار گرفته بود از کامیون پایین آمد, با تشویق جمعیت […]
در آن روز دن گارنی راننده معروف مسابقات اتومبیلرانی ماستنگ را در مقابل دیدگان تماشاگران تست کرد تا اثبات کند که این نمونه حقیقتا یک خودروی اسپرت است و صرفا یک خودروی نمایشی نیست (شاید هم بود!).
تولید خودرو های اسپرت چند ماه پس از معرفی شلبی کبری در آمریکا رونق گرفت. شرکت فورد در مصاحبه ای اعلام کرده بود که نمونه ماستنگ یک خودروی با توانایی فنی بالا است که قرار است در تیراژ بالا تولید شود.خریداران خوشحال شدند زیرا تصور می کردند که کمپانی مصمم است تا نمونه ای رودستر معرفی کند که توانایی رقابت با خودرو های اروپایی از جمله MG A و Truimph TR4 را دارد. اما در واقع اینطور نبود و کمپانی فورد برنامه ریزی خاصی برای تولید ماستنگ رودستر در تیراژ بالا نداشت. یک ماه قبل از معرفی خودرو های اسپرت در پیست Watkins Glen هنری فورد دوم به مدیر ارشد کمپانی لی یاکوکا چراغ سبز نشان داد تا خودرویی 4 سرنشینه بر اساس پلت فرم فالکون طراحی کند تا هویت اسپرت تری داشته باشد. پروژه طراحی این نمونه در تابستان آن سال متوفق شد زیرا اسمی برای آن در نظر گرفته نشده بود. پس از معرفی نمونه رودستر ماستنگ و مقبولیت آن نزد مردم, انتخاب اسم برای مسئولین کمپانی ساده تر شد.در نوامبر سال 1962 نمونه اسپرت جدید کمپانی فورد, ماستنگ نام گرفت. طراحان ارشد کمپانی فورد یعنی John Najjar و Jim Sipple نمونه رودستر ماستنگ را طراحی کرده بودند و John Najjar با الهام گرفتن از هواپیمای P_51 ماستنگ که در جنگ جهانی دوم در اختیار ارتش آمریکا بود, نام این نمونه رودستر را ماستنگ گزاشت.
اما ربط دادن این خودرو به گله ای از اسب های وحشی در اسپانیا که ماستنگ نام داشتند امری جذاب به نظر می رسید.به همین منظور Phil Clark یکی از طراحان کمپانی لوگویی را از اسب وحشی ماستنگ طراحی کرد که پیش زمینه آن سه رنگ آبی قرمز و سفید بود.
کمپانی فورد Troutman-Barnes که در ساختن خودرو های مسابقه ای ماهر بود قرار دادی امضا کرد تا نمونه p-51 را بسازد (این نمونه بعد ها ماستنگ 1 نام گرفت).او با ساختن شاسی لوله ای (Tube Chassis) و بدنه ای آلمینیومی ساخت بدنه و زیر بندی را در طی تابستان آن سال به اتمام رساند. اما پیشرانه انتخاب شده برای ماستنگ 1 پیشرانه ای کمتر شناخته شده برای علاقه مندان به فورد بود. موتور 4 سیلندر خورجینی 1.5 لیتری همراه با ترنس اکسل 4 سرعته (گیربکس دیفرانسیل و اکسل در یک مجموعه قرار دارند) و محور متحرک جلو که Cardinal نام داشت.لی یاکوکا نظریه فروش ماستنگ 1 در بازار آمریکا را متوقف کرد و این نمونه را به شعبه آلمان فرستاد تا در آنجا با نام تانوس P4 روانه بازار شود. پیشرانه ماستنگ 1 109 اسب بخار قدرت داشت که برای خودروی با وزن 680 کیلوگرم قدرت زیادی بود. استفاده از زیر بندی لوله ای و طبق های مسابقه ای موجب بهتر شدن هندلینگ ماستنگ شده بود.این نمونه از رینگ هایی با سایز 13*5 اینچ از جنس منیزیم بهره می برد. در فضای داخلی از یک شیشه جلوی کوتاه و صندلی های غیر قابل تنظیم استفاده شده بود. اما پدال ها و و فرمان خودرو قابل تنظیم بودند.
حتی مسئولین فورد هم می دانستند که برای فروش نمونه رودستر تولید شده محدودیت هایی در بازار وجود دارد.نمونه های تاندربرد از فورد و کوروت از شورولت در سال های 1955 تا 1957 گواهی بر این امر بود. بعد از ورشکستگی شرکت ادسل که زیر مجموعه فورد بود, این کمپانی روند رو به رشدی را با فروش نمونه های فالکون و فیرلین (fairlane) طی می کرد.در سال 1963 یاکوکا در مصاحبه ای قبل از شروع مسابقه گرند پری در پیست Watkins Glen از معرفی نمونه جدیدی با نام ماستنگ 2 خبر داد ماستنگ 2 یک نمونه 4 سرنشینه و پروتو تایپی از محصول نهای بود که در سال بهار 1964 به بازار معرفی شد.
نمونه ماستنگ 1 معرفی شده طی سالیان از دیدگان عمومی محو شد اما امروز این خودرو در حالت بسیار خوبی باقی مانده است. ماستنگ 1 رودستر در موزه هنری فورد در میشیگان آمریکا نگه داری می شود.
نویسنده: ارشیا شیخ الاسلامی
دیدگاه خود را بنویسید