چند سالی است که بازار خودرو آفرودی حسابی داغ شده اما باید توجه داشته باشید که این خودروهای بلند قامت ویژگی هایی نیز دارند.
به گزارش پایگاه خبری جوان خودرو
تب خودروهای آفرودی این روزها حسابی بالا است و از طرفی هم خودروسازان و واردکنندگان هم دل به دل دوست داران این رشته دادند و هر روز شاهد ظهور یک آفرودی چشم بادامی در بازار هستیم. بلند قامتان بیراهه نورد همانطور که از اسم شان پیداست علاقه ای به مسیرهای صاف و ساده ندارند و هر روز هم علاقه دارند تا دیوار راست تری را بالا بروند تا بلکه بر فتح و الفتوحات عجیب و غریب ترین مسیر ناهموار اضافه کنند!
البته از حق نگذریم تفریح دوست داشتنی و پر ماجرایی است. اما این هدف اصلی تولید بیراهه نوردها استفاده نظامی بود و ظهور اکثر قریب به اتفاق نمونه های خاطره انگیزها در خلال جنگ جهانی دوم و با هدف بهره گیری در شرایط جنگی و حرکت در مسیرهای صعب العبور یا همان بیراهه تولید شد. Jeep willys MB یکی از همین خودروهای آفرودی است به دلیل کاربردهای بسیاری که داشت تبدیل به یکی از مهره های طلایی جنگ و فرمانده خستگی ناپذیر حرکت در مسیرهای عجیب و غریب شد. یا همین حضرت خودمان (تویوتا لندکروز) ژاپنی ها هم با هدف بهره گیری از یک خودرو کاربردی برای جنگ دست به تولید تویوتا لندکروزر زدند خودرویی که از هرجهت شباهت زیادی به نسخه آمریکایی ها داشت.
آفرودی ها اگرچه هدف تولدشان کمی ناخوشایند بود اما ذاتشان با جان سختی گره خورده بود و همین موضوع هم آن ها را تبدیل به بهترین گزینه برای ماجرایی جویی می کرد لذا آفرودی ها آن طور که باید و شاید بیش از پیش در دل دوست داران طبیعت و بیراهه نوردان جا باز کرد. حالا هم که بازارش بیشتر از قبل هیجان انگیز تر می شود و خودروسازان هر روز نسخه ای جذاب را رونمایی می کنند و از طرفی هم شرکت هایی هم حضور دارند که تجهیزات و ابزارهای لازم برای این خودروها را تولید می کنند که شما دیگر هیچ نگرانی برای مسیرهای صعب العبور نداشته باشید حتی شاید برای حرکت عمودی!
یک خودرو آفرودی باید مجموعهای از ویژگی ها و شرایط را داشته باشد تا بتواند در مسیرهای سخت و ناهموار عملکرد خوبی داشته باشد. اولین نکته برخورداری از سیستم چهار چرخ متحرک (4WD یا AWD)، سیستم چهار چرخ متحرک یکی از ضروریات است تا خودرو بتواند نیروی موتور را به تمامی چرخ ها منتقل کند و خودرو را در شرایط سخت از جمله گل، شن، سنگ و برف به خوبی حرکت دهد.
داشتن ارتفاع مناسب از سطح زمین، یکی از عوامل مهم در خودروهای آفرودی است توجه داشته باشید که حداقل ارتفاع یک خودرو آفرودی از سطح زمین، باید به اندازه ای باشد که خودرو بتواند بدون برخورد به موانع در مسیرهای ناهموار و سنگلاخی حرکت کند.
این میزان به نوع مسیر و میزان سختی آن بستگی دارد به طور مثال حداقل ارتفاع برای مسیرهای سبک و متوسط (Soft-Roading) مانند جاده های خاکی، شنزارها یا مسیرهای جنگلی، حداقل ارتفاع از سطح زمین باید بین ۱۸ تا ۲۱ سانتی متر باشد. یا حداقل ارتفاع برای مسیرهای آفرود متوسط تا سخت مانند مسیرهای سنگلاخی، تپه های شنی، و رودخانه های کم عمق، ارتفاع از سطح زمین باید حداقل ۲۲ تا ۲۵ سانتی متر باشد و یا ارتفاع برای مسیرهای آفرود بسیار سخت و سنگین مانند سنگ نوردی (Rock Crawling) و عبور از موانع بزرگ، ارتفاع از سطح زمین باید حداقل ۲۶ سانتی متر یا بیشتر باشد.
البته در پاره ای از موارد که دیگر قصد رکوردزنی دارید مانند نیازهای خاص مانند مسیرهای صعب العبور یا هنگامی که خودروهای آفرودی به صورت حرفه ای استفاده میشوند، ممکن است نیاز به افزایش بیشتر ارتفاع از سطح زمین وجود داشته باشد.
این کار معمولاً از طریق نصب سیستم تعلیق بلند تر یا استفاده از تایرهای بزرگ تر انجام می شود.
اسکی بورد (Skid Plate) یا محافظ زیر بدنه در خودروهای آفرودی نقش بسیار مهمی در حفاظت از قطعات حیاتی زیر خودرو در برابر آسیب های ناشی از برخورد با سنگ ها، موانع و سایر اجسام موجود در مسیرهای ناهموار دارد.
برای اینکه اسکی بورد خودرو آفرودی عملکرد مطلوبی داشته باشد، باید شرایط و ویژگی های مناسبی نیز داشته باشد. ابتدا باید از جنس مقاوم و سبکی برخوردار باشد معمولاً در ساخت این ابزار از فلزاتی مانند فولاد، آلومینیوم یا مواد کامپوزیتی استفاده می شود.
فولاد مقاومت بسیار بالایی دارد، اما سنگین است، در حالی که آلومینیوم سبک تر و مقاوم به خوردگی است. مواد کامپوزیتی نیز می توانند ترکیبی از استحکام و وزن کم را فراهم کنند.
نکته بعدی پوشش دهی مناسب بوده اسکی بورد باید به گونه ای طراحی شده باشد که بخش های حیاتی مانند مخزن سوخت، گیربکس، روغن دانی، دیفرانسیل و سیستم اگزوز را به طور کامل بپوشاند و از آنها در برابر آسیبهای خارجی محافظت کند.
همچنین نصب اسکی بورد باید به صورت محکم و پایدار انجام شود تا در برابر ضربات و تکان های شدید مسیرهای ناهموار مقاوم باشد و از جای خود جابجا نشود.
لازم به ذکر است که طراحی اسکی بورد باید به گونه ای باشد که نه تنها از قطعات محافظت کند، بلکه امکان عبور آسان خودرو از روی موانع را فراهم کند.
به عبارت دیگر، باید به طور مناسبی زاویه دار و خمیده باشد تا به خودرو اجازه دهد به راحتی از روی موانع عبور کند بدون اینکه گیر کند یا به بدنه خودرو آسیب برسد.
با توجه به اینکه اسکی بورد در معرض شرایط سخت جوی و آب وهوایی قرار دارد، باید مقاوم به زنگ زدگی و خوردگی باشد.
این ویژگی به خصوص برای اسکی بورد های فلزی بسیار مهم است و می توان با استفاده از پوشش های مقاوم به خوردگی این مشکل را حل کرد.
توجه داشته باشید که اسکی بورد باید به گونه ای طراحی شده باشد که در صورت نیاز به تعویض یا تعمیر، به راحتی قابل جدا شدن و نصب مجدد باشد. این موضوع به خصوص در شرایط آفرودی که امکان آسیب دیدگی بیشتر است، اهمیت دارد.
ضخامت اسکی بورد باید به اندازهای باشد که توانایی مقاومت در برابر ضربات شدید را داشته باشد، اما نباید آنقدر ضخیم باشد که وزن اضافی به خودرو تحمیل کند.
ضخامت معمولاً بین ۳ تا ۸ میلی متر برای فولاد و بین ۵ تا ۱۰ میلی متر برای آلومینیوم در نظر گرفته می شود.
سیستم تعلیق قوی؛ یکی از واجبات خودروهای آفرودی است، یک سیستم تعلیق مناسب برای خودرو آفرودی باید توانایی مقابله با شرایط سخت و ناهموار را داشته باشد.
سیستم تعلیق در خودروهای آفرودی وظیفه دارد تا ضربات ناشی از موانع و ناهمواری های مسیر را جذب کند، تماس مداوم چرخ ها با زمین را حفظ کند، و از طریق بهینه سازی کشش و کنترل، عملکرد خودرو را در شرایط مختلف بهبود بخشد.
۱. دامنه حرکت زیاد (Articulation):
سیستم تعلیق باید دارای دامنه حرکت (Flex) زیادی باشد تا بتواند در مسیرهای ناهموار و سنگلاخی چرخ ها را بر روی زمین نگه دارد. این ویژگی به خودرو اجازه می دهد تا در شرایطی که یک یا چند چرخ در هوا قرار دارند، همچنان کشش مناسبی داشته باشد.
۲. جذب شوک و ضربه (Shock Absorption):
استفاده از کمک فنرهای با کیفیت بالا (مانند کمک فنرهای دو گانه یا سه گانه) که توانایی جذب شوک های بزرگ و ضربات ناگهانی را داشته باشند، ضروری است. کمک فنرها باید قابل تنظیم باشند تا بتوانند در شرایط مختلف بهینه عمل کنند.
۳. استحکام و دوام بالا:
سیستم تعلیق باید از قطعات مقاوم و با دوام ساخته شده باشد که بتواند فشارها و ضربات شدید مسیرهای آفرودی را تحمل کند. استفاده از قطعات با کیفیت بالا مانند فنرهای تخت، بوشینگ های تقویت شده، و بازوهای کنترل قوی اهمیت زیادی دارد.
۴. نرمش و کنترل (Comfort and Control):
تعلیق باید ترکیبی از نرمی و کنترل را فراهم کند. یعنی بتواند ضربات مسیر را به خوبی جذب کند و در عین حال کنترل خودرو را در دست راننده حفظ کند.
۵. قابلیت تنظیم (Adjustability):
امکان تنظیم ارتفاع و سفتی سیستم تعلیق بر اساس نیازهای مختلف، مانند رانندگی در جاده های صاف یا مسیرهای سخت آفرودی، اهمیت دارد. برخی از سیستم ها این امکان را به صورت دستی یا الکترونیکی فراهم می کنند.
۶. نوع تعلیق:
سیستمهای تعلیق Solid Axle (محور صلب) برای آفرودهای سنگین و شرایط سخت ترجیح داده می شوند زیرا استحکام بیشتری دارند و توانایی بهتری در حفظ کشش دارند.
سیستمهای تعلیق مستقل (Independent Suspension) در جلو یا عقب خودروها ممکن است در مسیرهای سبک تر و با سرعت بالاتر عملکرد بهتری داشته باشند.
یک سیستم تعلیق مناسب برای خودرو آفرودی باید ویژگیهایی مانند استحکام، دامنه حرکت بالا، جذب شوک قوی و قابلیت تنظیم داشته باشد.
بعد از سیستم تعلیق نوبت به چرخها و تایرهای آفرودی می رسد این خودروها باید از تایرهای مخصوص آفرود با عاج های عمیق که بتوانند چسبندگی خوبی در سطوح لغزنده و ناهموار فراهم کنند برخوردار شوند همچنین چرخ های بزرگ تر که به عبور از موانع بزرگ کمک می کنند.
زاویه حمله (Approach Angle) و زاویه فرار (Departure Angle) دو فاکتور کلیدی در طراحی و عملکرد خودروهای آفرودی هستند.
این زوایا مشخص می کنند که یک خودرو چقدر می تواند بدون برخورد بخش های جلویی یا عقبی به موانع، از تپه ها و شیب های تند عبور کند. اما زاویه حمله چیست؟ زاویه حمله به زاویه ای گفته می شود که بین سطح زمین و خطی که از نوک سپر جلو تا سطح زیرین چرخ های جلو تشکیل می شود. حداقل زاویه حمله برای خودروهای آفرودی معمولی باید بین 25 تا 30 درجه باشد. در خودروهای حرفه ای و مخصوص آفرود سنگین، این زاویه می تواند بیش از 35 تا 45 درجه باشد. حالا زاویه فرار (Departure Angle) یعنی چه؟ زاویه فرار به زاویه ای گفته می شود که بین سطح زمین و خطی که از نوک سپر عقب تا سطح زیرین چرخ های عقب تشکیل میشود.
این زاویه تعیین می کند که خودرو بدون برخورد به سپر عقب یا زیر بدنه، از چه شیبی می تواند پایین بیاید. حداقل زاویه فرار برای خودروهای آفرودی معمولی باید حداقل بین 20 تا 25 درجه باشد. در خودروهای آفرودی حرفه ای، این زاویه می تواند بین 30 تا 40 درجه یا بیشتر باشد.
ناگفته نماند که برخی از افراد که به صورت حرفه ای از خودرو های آفرودی بهره می برند برای بهبود زوایای حمله و فرار اقدامات دیگری همچون بالا بردن ارتفاع خودرو با نصب سیستم تعلیق بلندتر انجام می دهند. نصب سیستم تعلیق بلندتر به افزایش ارتفاع خودرو از سطح زمین کمک می کند و در نتیجه زاویه حمله و فرار بهبود می یابد.
استفاده از تایرهای بزرگ تر دیگر اقدامی است که به بهبود زوایای حمله و فرار کمک می کند.
افراد برای بهبود زوایای حمله و فرار دست به تغییر یا حذف سپرهای بزرگ و سنگین می زنند دیگر استفاده از سپرهای آفرودی با طراحی مناسب که به صورت نزدیک به بدنه نصب می شوند یا کوتاه تر هستند، می تواند زاویه حمله و فرار را بهبود بخشد. در برخی موارد، حتی می توان سپرهای اصلی را با سپرهای آفرودی تقویت شده و سبک تر جایگزین کرد.
همچنین استفاده از سپرهای Off-Road این نوع سپرها معمولاً طراحی های خاصی دارند که امکان برخورد کمتر با موانع را فراهم می کنند و بهبود زاویه حمله و فرار را به دنبال دارند.
در برخی موارد، تغییرات بزرگ تر مانند اصلاح ساختار شاسی برای کاهش طول کلی خودرو یا تغییر نقاط اتصال شاسی و بدنه، میتواند زوایای حمله و فرار را بهبود بخشد. البته این کار معمولاً در پروژههای ارتقاء حرفه ای انجام می شود و نیاز به دانش فنی و تجهیزات تخصصی دارد.
دیفرانسیل قفل شونده (Locking Differential) یکی از تجهیزات مهم و کاربردی در خودروهای آفرودی است که نقش بسیار مهمی در بهبود کشش و عملکرد خودرو در شرایط سخت و ناهموار دارد.
به طور کلی، دیفرانسیل یک جزء مکانیکی در خودرو است که وظیفه دارد نیروی موتور را بین چرخ ها تقسیم کند. این سیستم به چرخ ها اجازه می دهد تا با سرعت های متفاوتی بچرخند، که در هنگام پیچیدن خودرو بسیار ضروری است.
دیفرانسیل معمولی (باز) نیروی موتور را به چرخ هایی منتقل می کند که کمترین مقاومت را دارند. در شرایط عادی، این ویژگی به خودرو کمک می کند تا به راحتی در پیچ ها حرکت کند. اما در شرایط آفرودی، این ویژگی می تواند مشکلساز شود. اگر یکی از چرخ ها تماس کافی با زمین نداشته باشد (مثلاً در گل، برف، یا سنگ)، دیفرانسیل باز نیروی بیشتری به آن چرخ منتقل می کند که باعث چرخش آزادانه آن چرخ می شود و در نتیجه، چرخ دیگر که چسبندگی بیشتری دارد، نیروی کافی برای حرکت را دریافت نمی کند.
دیفرانسیل قفل شونده این مشکل را حل می کند، این نوع دیفرانسیل می تواند به صورت دستی یا خودکار قفل شود، به این معنی که هر ۲ چرخ یک محور (محور جلو یا عقب) به طور همزمان و با سرعت یکسانی می چرخند.
در این حالت، نیروی موتور به صورت برابر بین هر ۲ چرخ تقسیم می شود، حتی اگر یکی از چرخ ها تماس خوبی با زمین نداشته باشد.
۱. بهبود کشش در شرایط سخت:
در شرایطی که یک یا چند چرخ چسبندگی خود را از دست می دهند (مثلاً در گل، شن، برف یا سطوح لغزنده)، دیفرانسیل قفل شونده به خودرو کمک می کند تا با توزیع برابر نیرو بین چرخ ها، از موانع عبور کند.
۲. افزایش توانایی در عبور از موانع:
دیفرانسیل قفل شونده به خودرو اجازه می دهد تا در مسیرهای سنگلاخی، تپه های شیب دار و سایر موانع سخت با اعتماد به نفس بیشتری حرکت کند، زیرا نیرویی که به چرخ ها منتقل می شود، حتی در صورت کاهش چسبندگی یک چرخ، همچنان به حرکت خودرو کمک می کند.
۳. کاهش خطر گیر کردن:
با استفاده از دیفرانسیل قفل شونده، احتمال گیر کردن خودرو در مسیرهای ناهموار کاهش می یابد، زیرا همه چرخ ها به طور همزمان تلاش می کنند تا خودرو را به جلو برانند.
۴. بهبود کنترل در سرعتهای پایین:
در هنگام عبور از موانع با سرعت پایین، قفل کردن دیفرانسیل می تواند کنترل بهتری به راننده بدهد و از لغزش ناخواسته چرخ ها جلوگیری کند.
۱. دیفرانسیل قفل شونده دستی (Manual Locking Differential):
راننده می تواند به صورت دستی و با فشردن یک دکمه یا کشیدن یک اهرم، دیفرانسیل را قفل کند. این نوع دیفرانسیل معمولاً در خودروهای آفرودی حرفه ای استفاده می شود.
۲. دیفرانسیل قفل شونده خودکار (Automatic Locking Differential):
این نوع دیفرانسیل به صورت خودکار در شرایط کاهش چسبندگی فعال می شود. این سیستم ها نیازی به دخالت راننده ندارند و به محض شناسایی لغزش چرخ، دیفرانسیل را قفل می کنند.
۳. دیفرانسیل محدود کننده لغزش (Limited Slip Differential – LSD):
این نوع دیفرانسیل به طور کامل قفل نمی شود، بلکه میزان لغزش بین چرخ ها را محدود می کند. LSD در شرایط مختلف می تواند عملکرد خوبی ارائه دهد، اما به اندازه دیفرانسیل قفل شونده کامل مؤثر نیست.
یک موتور مناسب برای خودروهای آفرودی باید دارای ویژگی هایی باشد که به خودرو کمک کند در شرایط سخت و ناهموار عملکرد بهینه ای داشته باشد.
این ویژگی ها باید به گونه ای باشند که بتوانند نیازهای خاص آفرود، مانند کشش بالا در سرعت های پایین، توانایی عبور از موانع و حفظ عملکرد در شرایط محیطی مختلف را برآورده کنند.
۱. گشتاور بالا در دورهای پایین (Low-End Torque):
گشتاور بالا در دورهای پایین یکی از مهم ترین ویژگی های یک موتور آفرودی است. این ویژگی به خودرو کمک می کند تا در سرعت های پایین و در شرایط سخت مانند صعود از تپه های شیب دار، عبور از سنگلاخ و حرکت در گل و لای، نیروی کافی داشته باشد. گشتاور بالا باعث می شود که خودرو با قدرت بیشتری از موانع عبور کند.
۲. استحکام و دوام:
موتور باید از استحکام بالایی برخوردار باشد تا بتواند شرایط سخت و طولانی مدت آفرود را تحمل کند. این شامل مقاومت در برابر دمای بالا، گرد و غبار، آب و شوک های ناگهانی است.
۳. قابلیت خنک کاری موثر:
در شرایط آفرود، موتور ممکن است تحت فشار بیشتری قرار گیرد و گرمای بیشتری تولید کند. بنابراین، داشتن یک سیستم خنک کاری کارآمد ضروری است تا موتور از داغ شدن بیش از حد جلوگیری کند.
۴. طراحی ساده و قابلیت تعمیر:
موتور باید طراحی ساده ای داشته باشد تا در صورت خرابی یا نیاز به تعمیر، به راحتی در شرایط سخت قابل دسترسی و تعمیر باشد. این ویژگی برای کسانی که به سفرهای طولانی و دور از مراکز خدماتی می روند، اهمیت زیادی دارد.
۵. مصرف سوخت بهینه:
هرچند که مصرف سوخت بهینه در خودروهای آفرودی اولویت اصلی نیست، اما موتوری که بتواند مصرف سوخت مناسبی ارائه دهد، به خصوص در مسیرهای طولانی و سفرهای آفرودی با دسترسی محدود به سوخت، می تواند بسیار مفید باشد.
۶. انعطاف پذیری در انواع سوخت:
برخی از موتورها می توانند با سوخت های مختلف مانند بنزین و دیزل کار کنند. داشتن انعطاف پذیری در نوع سوخت مصرفی می تواند مزیت مهمی برای رانندگان آفرود باشد که ممکن است در مناطق دورافتاده با محدودیت های سوخت مواجه شوند.
سیستم کنترل سرعت در شیب که به عنوان Hill Descent Control یا Hill Descent Assist نیز شناخته می شود، یک ویژگی الکترونیکی در خودروهای آفرودی و برخی خودروهای SUV است که به راننده کمک می کند تا در هنگام پایین آمدن از شیب های تند، سرعت خودرو را کنترل کند.
این سیستم به طور خودکار از ترمزها و سیستم های دیگر خودرو استفاده می کند تا خودرو با سرعت ثابت و ایمنی مناسب از شیب پایین بیاید، بدون اینکه راننده نیاز به استفاده مداوم از پدال ترمز داشته باشد.
۱. فعال سازی سیستم:
راننده معمولاً این سیستم را با فشردن یک دکمه یا سوئیچ مخصوص فعال می کند. در برخی خودروها، سیستم به صورت خودکار هنگامی که خودرو در دنده های پایین و در یک شیب قرار دارد، فعال می شود.
۲. کنترل سرعت خودرو:
پس از فعال سازی، سیستم کنترل سرعت در شیب به طور خودکار از ترمزهای خودرو (و در برخی موارد از سیستم انتقال نیرو) استفاده می کند تا سرعت خودرو را در یک حد ایمن نگه دارد. این سیستم معمولاً از سنسورهای مختلف مانند شتاب سنج و سیستم کنترل پایداری خودرو (ESC) برای تشخیص زاویه شیب و کنترل ترمزها استفاده می کند.
۳. حفظ ثبات و کنترل:
سیستم HDC به راننده کمک می کند تا بدون نیاز به فشار دادن مداوم پدال ترمز، از شیب های تند پایین بیاید. این کار باعث می شود تا از لغزش یا از دست رفتن کنترل خودرو جلوگیری شود، خصوصاً در مسیرهای آفرودی و ناهموار که سطح زمین ممکن است لغزنده یا ناپایدار باشد.
۴. کنترل در سرعتهای پایین:
سیستم کنترل سرعت در شیب معمولاً در سرعت های پایین عمل می کند (معمولاً بین 5 تا 20 کیلومتر در ساعت)، و هدف آن این است که خودرو با سرعت ثابت و ایمنی از شیب پایین بیاید.
۱. افزایش ایمنی:
سیستم HDC به راننده کمک میکند تا در شرایطی که کنترل خودرو به طور طبیعی دشوار است، ایمنی خود را حفظ کند. این سیستم از شتاب ناگهانی خودرو در شیب های تند جلوگیری می کند و احتمال بروز حوادث را کاهش می دهد.
۲. کاهش فشار بر راننده:
این سیستم نیاز به استفاده مداوم از ترمز توسط راننده را از بین می برد، که این امر باعث کاهش خستگی و استرس راننده در مسیرهای طولانی و دشوار می شود.
۳. حفظ پایداری خودرو:
با کنترل دقیق سرعت و استفاده از ترمزها، سیستم HDC به جلوگیری از لغزش چرخ ها و از دست رفتن کنترل خودرو کمک می کند. این امر به ویژه در مسیرهای گل آلود، یخی، یا سنگلاخی اهمیت دارد.
۴. بهبود عملکرد در آفرود:
در شرایط آفرودی که مسیرهای شیب دار و ناهموار رایج هستند، سیستم کنترل سرعت در شیب به خودرو کمک می کند تا بدون آسیب به قطعات مکانیکی و با حفظ کشش مناسب، از شیب ها عبور کند.
وینچ (Winch) یک ابزار حیاتی در خودروهای آفرودی است که برای کشیدن یا بیرون آوردن خودرو از شرایط دشوار مانند گیر کردن در گل، شن، یا عبور از موانع استفاده میشود. انتخاب یک وینچ مناسب بستگی به چندین فاکتور مهم دارد که باید به دقت در نظر گرفته شوند تا عملکرد بهینه و ایمنی در هنگام استفاده تضمین شود.
۱. ظرفیت کشش (Pulling Capacity):
ظرفیت کشش وینچ باید متناسب با وزن خودرو باشد. به طور کلی، ظرفیت کشش وینچ باید حداقل 1.5 تا 2 برابر وزن خودرو باشد تا بتواند در شرایط دشوار به خوبی عمل کند.
برای مثال، اگر خودروی شما 2000 کیلوگرم وزن دارد، وینچی با ظرفیت کشش حداقل 3000 تا 4000 کیلوگرم مناسب خواهد بود.
۲. نوع موتور:
وینچها معمولاً دارای ۲ نوع موتور هستند: الکتریکی و هیدرولیکی.
۳. نوع طناب:
وینچ ها از طناب های فولادی یا طناب های مصنوعی استفاده می کنند.
۴. سرعت کشش (Line Speed):
سرعت کشش وینچ باید به اندازهای باشد که بتواند در شرایط اضطراری سریعاً خودرو را بیرون بکشد. وینچ هایی با سرعت کشش بالا برای شرایط آفرودی شدید مناسب تر هستند.
۵. دندهها و سیستمهای ترمز:
وینچ باید دارای سیستم ترمز ایمن و قابل اعتماد باشد که بتواند در شرایط دشوار از لغزش طناب جلوگیری کند. همچنین، سیستم دنده باید به گونه ای باشد که امکان انتقال قدرت به صورت پایدار و موثر فراهم شود.
۶. سهولت نصب و استفاده:
وینچ باید به سادگی قابل نصب بر روی خودرو باشد و استفاده از آن در شرایط مختلف آسان باشد. برخی وینچ ها دارای کنترل های بی سیم هستند که امکان کنترل از راه دور را فراهم می کنند و استفاده را راحت تر می کنند.
داشتن سیستم ناوبری مناسب و تجهیزات ارتباطی (مانند رادیو) برای مسیریابی و حفظ ارتباط در مناطق دور افتاده برای یک خودرو آفرودی بسیار مهم است.
ویژگی های یاد شده هر کدام نقش کلیدی در خودروهای آفرودی ایفا می کنند لذا اگر قصد دارد خودرو آفرودی تهیه کنید توجه داشته باشید که این موارد ویژگی های یک خودرو آفرودی ایده آل بوده اما بستگی به این دارد که شما بخواهید در چه سطحی و چه شرایط و مسیرهای از خودرو آفرودی بهره ببرید به طور مثال اگر تنها قرار است در طبیعتی تردد کنید که مسیر نچندان سختی دارد (از جهت ناهمواری) نیازی نیست که حتما دست به ساختار شکنی زیادی بزنید این روزها بازار خودرو آفرودی بسیار جذاب شده و تعدادی از خودروها آفرودی به طور استاندارد از تعدادی از این ابزارها بهره مند هستند به طور مثال اکثر خودروهای آفرودی از سیستم چهارچرخ متحرک بهره مند هستند لذا توجه داشته باشید قصد دارید تا چه میزان ماجراجویی کنید.
انتهای پیام/
دیدگاه خود را بنویسید