می خواهیم در مورد ایده ای با شما صحبت کنیم که با اجرای اش علاوه بر کاهش آلودگی هوا، ترافیک و هزینه حمل و نقل، به سلامت شهروندان و محیط زیست هم کمک می شود. منظورمان نسل چهارم دوچرخه های اشتراکی است. گزارش اختصاصی پایگاه خبری رسمی جوان خودرو اجازه دهید بحثمان را با یک […]
گزارش اختصاصی پایگاه خبری رسمی جوان خودرو
اجازه دهید بحثمان را با یک سوال شروع کنیم. واقعا دوای درد ترافیک تهران و آلودگی هوا چیست؟ قطعا توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی و هر چیزی که تمایل شهروندان را به استفاده از خودروهای شخصی کم کند، راه حلی موثر برای کاهش این مشکلات است. از میان این راه حل ها، می خواهیم در مورد ایده ای با شما صحبت کنیم که با اجرای اش علاوه بر کاهش آلودگی هوا، ترافیک و هزینه حمل و نقل، به سلامت شهروندان و محیط زیست هم کمک می شود.
منظورمان نسل چهارم دوچرخه های اشتراکی است. طرحی که توسط شرکت پاک چرخ ایرانیان با برند بیدود فعلا در تهران اجرا شده است. شرکتی که مدعی است کاملا خصوصی بوده و هیچ حمایتی از سوی دولت و شهرداری از آن نمی شود. پیش تر هم شهرداری با راه اندازی طرح خانه دوچرخه، سعی داشت فرهنگ استفاده از دوچرخه های عمومی را برای شهروندان تهرانی جا بیاندازد. اما این طرح با شکست روبرو شد.
دلیل شکست این طرح و سایر طرح های اینچنینی مربوط به نسل های پیشین دوچرخه های اشتراکی در کشورهای دیگر جهان، این بود متقاضی باید دوچرخه را از محل خاصی تحویل می گرفت و بعد از استفاده به همان جا تحویل می داد. همین ویژگی باعث شد تا چندان کاربردی نباشند و مردم روی خوشی به این دوچرخه ها نشان ندهند. اما حالا استفاده از نسل جدید دوچرخه های اشتراکی نظیر بیدود، راحت تر از قبل است.
برای ثبت نام در این اپلیکیشن، لازم است مبلغ 150 هزار و 900 تومان را به عنوان ودیعه پرداخت کنید. تا برای هر بار استفاده از دوچرخه ها، نیازی به ارائه کارت ملی نداشته باشید. البته این ودیعه با انصراف از این اپلیکیشن، به کاربر پس داده می شود. البته عده ای هم به دلیل اینکه باید این مبلغ را پیش از تجربه سرویس پرداخت کنند، کلا قید بیدود را می زنند. برای هر سفر (30 دقیقه استفاده یا کمتر)، هم باید مبلغ 1500 تومان بپردازید.
جالب است بدانید بیدود هم به پویش سه شنبه های بدون خودرو پیوسته و استفاده از این دوچرخه ها در روزهای سه شنبه رایگان است. ( 2 سفر رایگان)
می توانید موقعیت دوچرخه را روی نقشه پیدا کنید. به وسیله نرم افزار روی تلفن همراه، QR روی دسته را اسکن کنید تا قفل هوشمند الکترونیکی باز و دوچرخه آماده استفاده شود. بعد از اینکه مسیرتان را طی کردید نیز می توانید دوچرخه در یکی از ایستگاه های سطح شهر یا پیاده روها پارک کنید و بروید. محدود نبودن به مکان مشخص، باعث شده تا استقبال از بیدود در تهران مناسب باشد. اتفاقا من هم چند ماهی است تجربه استفاده از این دوچرخه ها را دارم.
این استارتاپ هم مثل دیگر کسب و کارهای مدرن، در کنار تمام مزیت ها، ضعف هایی نیز دارد. به طور مثال، این طرح در حال حاضر به صورت پایلوت در تهران اجرا شده و تنها در محله های خاصی می توانید این دوچرخه ها را پیدا کنید ( مناطق 2 و 6). مثلا اگر محل ترددتان، بالای پل سیدخندان باشد، باید قید دوچرخه های بیدود را بزنید. (خارج از ایستگاه ها و محدوده مشخص شده به سختی یافت می شوند).
دوچرخه های بی دود سبک هستند و از این جهت راندن آن ها راحت است. جالب است بدانید در ساخت تایرشان از تکنولوژی استفاده شده که هیچگاه پنچر نمی شود. ترمز این دوچرخه ها داخل رینگ تعبیه شده و شما سیمی روی بدنه مشاهده نمی کنید. ارتفاع زین را هم می توانید نسبت به قدتان تنظیم کنید. تهران پر است از خیابان های شیب دار. دوچرخه های بیدود نسبتا سفت هستند و از دنده نیز بهره نمی برند. همین ویژگی باعث می شود تا راندن این دوچرخه ها در مسیرهای شیب دار کار سختی باشد. به این مشکل، نداشتن کمک فنر را هم اضافه کنید، که در مسیرهای ناهموار، موجبات ناراحتی راکب را فراهم می آورد.
دوچرخه اشتراکی MOBIKE که از نظر رنگ و طراحی شباهت زیادی با بیدود دارد.
با راه اندازی استارت آپ های اینچنینی در ایران، علاقه زیادی به مقایسه آن ها با نمونه های خارجی وجود دارد. بیدود هم از نمونه های خارجی الهام گرفته شده است. از نمونه های خارجی دوچرخه های اشتراکی می توان به LIMEBIKE و MOBIKE اشاره کرد. البته در کشورهای خارجی، برای این دوچرخه ها مسیر مشخصی در نظر گرفته شده و استفاده از آن ها انقدر رایج است که حتی نرم افزارهای مسیریاب مثل گوگل مپ، این دوچرخه ها را به عنوان یکی از مسیرهای مورد نظر برای رسیدن به مقصد پیشنهاد می کنند. اما در حال حاضر زیرساخت های استفاده از دوچرخه های اشتراکی در تهران آن طور که باید کامل نیست و مسیر مشخصی برای استفاده از این دوچرخه ها تعریف نشده است.
دوچرخه اشتراکی لایم، به عنوان نمونه ای موفق در جهان
در مورد شهری صحبت می کنیم که خیابان ها و پیاده روهای اش ان طور که باید استاندارد نیست و فرهنگ رانندگی شهروندان آن هم تعریفی ندارد. پس وقتی سوار بر دوچرخه باشید، باید حسابی احساس خط کنید. چون هر لحظه ممکن است برایتان سانحه ای رخ دهد. البته در زمان ثبت نام، مبلغی حدود 30 هزار تومان برای بیمه راکب اخذ می شود. همچنین پیشنهاد می شود، با وضع نچندان امن خیابان های تهران، کلاه ایمنی نیز با الگویی تعریف شده در اختیار راکب قرار گیرد. مورد دیگر نیز به جمع اوری این دوچرخه ها از سطح شهر مربوط می شود.
این چالش در محله هایی که استفاده از این دوچرخه ها کمتر است، بیشتر به چشم می خورد. وقتی دوچرخه ای در کنار خیابان پارک می شود، اگر تا 24 ساعت مورد استفاده قرار نگیرد، از طریق سیستم مانیتورینگ رصد شده و عوامل بیدود اقدام به جمع آوری این دوچرخه ها می کنند. اما بعضی وقت ها هم این دوچرخه بیشتر از یک روز در پیاده رو می مانند. به طور مثال برای من پیش آمده دوچرخه را پارک کنم و بعد از چند روز ببینم دوچرخه در همان نقطه مانده است!
ترویج اپلیکیشن هایی مثل بیدود، شهرهای کشورمان را در میر هوشمند شدن قرار می دهد. اما قطعا چالش هایی نیز در این مسیر وجود دارد که با توسعه زیر ساخت ها و حمایت از بخش خصوصی کم رنگ تر می شوند. ایده دوچرخه های اشتراکی در 217 شهر دنیا اجرا شده است. بعضی از منتدان، عقیده دارند، تعداد کم این دوچرخه ها در شهر بزرگی مثل تهران که روزانه 20 میلیون سفر در ان انجام می شود، عملا دردی از ترافیک و الودگی هوا دوا نمی کند. اما در اجرای چنین طرح هایی نباید به نیمه خالی لیوان نگاه کرد. نسل چهارم دوچرخه های اشتراکی از اواخر سال 2015 در چین ظهور کرد و در کمتر از 3 سال توانست کاهش 30 درصدی آلودگی هوا را به همراه داشته باشد.
نوشته: میلاد میرعابدینی
دیدگاه خود را بنویسید