از برند دوو می توان به عنوان یکی از محبوب ترین خودروسازان کره ای در آن سال ها یاد کرد. بزرگترین و لوکس ترین سدان دوو در آن سال ها، چیزی نبود جز مدل اسپرو. دوو اسپرو نخستین بار در سال ۱۹۹۱ به بازارهای جهانی راه پیدا کرد و در سال ۱۹۹۲ وارد ایران شد. […]
پایگاه خبری جوان خودرو بررسی می کند:
با آزاد شدن واردات خودرو در اولین سال های دهه هفتاد هجری شمسی، در کنار سیل عظیم خودروهای اروپایی و ژاپنی، فرزندانی از کره جنوبی نیز به کشور راه یافتند، تا تنوع بازار از همه نظر تکمیل شود. از برند دوو می توان به عنوان یکی از محبوب ترین خودروسازان کره ای در آن سال ها یاد کرد. بزرگترین و لوکس ترین سدان دوو در آن سال ها، چیزی نبود جز مدل اسپرو. اسپرو نخستین بار در سال ۱۹۹۱ به بازارهای جهانی راه پیدا کرد و در سال ۱۹۹۲ وارد ایران شد.
در آن دوران که تنوع بازار خودرویی کشور همچون الان زیاد نبود، اسپرو که بیشتر با رنگ آلبالویی اش معروف شده بود، به عنوان سدانی لوکس برای خانواده هایی که وضع مالی خوبی داشتند شناخته می شد. دوو اسپرو از آن دسته خودروهایی است که در سال های تولیدش تغییرات زیادی را تجربه کرد. طراحی بدنه کشیده اسپرو هنر دست طراحان برتونه است و کاملا هماهنگ و زیباست و هنوز هم مقداری از جذابیت خود را حفظ کرده است. شاسی این خودرو نیز ساخته شرکت جنرال موتورز آمریکاست و با اپل وکترا مشترک است. اسپرو هایی که روی بدنه آنها عبارت i 2000 خورده است از باله اسپرت عقب هم برخوردارند که این مورد به جذابیت بیشتر بدنه کمک شایانی می کند.
کیفیت متریال کابین دوو اسپرو بسیار مناسب است، اما اگر پنل درب ها و سایر اجزای کابین باز و مجددا بسته شوند خیلی زود به سر و صدا می افتد و این ایراد به سختی رفع خواهد شد. کابین اسپرو بسیار جادار است. صندلی ها موقعیت جالبی دارند و هنگام نشستن روی آن ها احساس می کنید به زمین نزدیک شده اید. به همین خاطر دید اطراف نیز برای افراد قد کوتاه نا مناسب است. اولین نمونه های اسپرو که در سال ۱۹۹۲ وارد کشور شدند، از پیشرانه تک انژکتور و جعبه دنده ۵سرعته دستی بهره می بردند. در اواخر سال ۱۹۹۲ اما نمونه های اتومات به کشور راه پیدا کردند و در سال ۱۹۹۳ تعداد اسپروهای اتوماتیک در ایران بیشتر شد.
در اواخر سال ۱۹۹۳ دوو اسپرو اتاق ۱۹۹۴ وارد کشور شد، که از نظر پیشرانه با مدل ۹۳ یکسان بود و تنها تغییراتی را در طراحی کابین تجربه کرده بود. مدل ۱۹۹۴ در طراحی کابین دستخوش تغییرات زیادی شده بود. پنل درب ها تغییر کرده بود، جای دکمه شیشه بالابرها به روی درها منتقل شده بود، دکمه POWER برای جعبه دنده در نظر گرفته شده بود و دکمه WINTER به زیر ترمز دستی انتقال پیدا کرده بود. صندلی ها و تاقچه عقب نیز دستخوش تغییراتی شده بودند و همه این موارد دست به دست هم دادند تا کابین اسپرو جذاب تر از قبل شود.
در آن سال ها برای اسپرو از تودوزی توسی استفاده می شد که البته تودوزی آبی متشکل از تزیینات جیر برای مدل سفارشی قابل سفارش بود. تا سال ۱۹۹۳ اسپرو از پیشرانه ۹۹ اسب بخاری برخوردار بود. این پیشرانه در مدل ۹۴ جای خود را به پیشرانه ۲ لیتری ۱۰۹ اسب بخاری داد که به سیستم سوخت رسانی مولتی پوینت و سیستم تغزیه چهار انژکتوری مجهز شده بود. جالب است بدانید این پیشرانه عنوان بهترین موتور ۲لیتری سال ۱۹۹۴ را نیز از آن خود کرد.
بر خلاف هوندا سیویک، دوو اسپرو از پیشرانه دور پایین برخوردار است و در دنده های پایین و دورهای اولیه شتاب قابل توجهی را از خود نشان می دهد. این در حالی است که با اوج گرفتن، اسپرو افت شدیدی می کند و چابکی دورهای پایین را ندارد. جعبه دنده ۴ سرعته اتوماتیک این خودرو ساخت ژاپن است و عملکرد نرم و قابل قبولی دارد. اما مواقعی شاهد لگد زدن های جعبه دنده داخل کابین هستیم، که این موضوع به ایراد در سنسور کیلومتر شمار بر می گردد. سواری اسپرو بسیار نرم است و از این نظر زبان زد است. اما وقتی با سرعت های بالا وارد پیچ شوید، عقب خودرو ساز خودش را می زند و از مدار خارج می شود. ترمزهای ضعیف نیز احساس نا امنی بیشتری را به سرنشینان منتقل می کنند. این در حالی است که ترمزهای اسپرو در طول سالیان تغییرات زیادی به خود دیدند اما در آخر نیز چنگی به دل نمی زدند. از سایر مشکلات اسپرو می توان به نبود رام و ساختار یک تکه در عقب خودرو اشاره کرد که موجب بیرون زدن پولوس می شود. همچنین سیستم برق این خودرو فوق العاده حساس است. اما از نظر فنی خودروی کم استهلاکی به شمار می رود.
ابعاد بدنه دوو اسپرو
پایه موتور دوو اسپرو با اپل وکترا ۲لیتری مشترک است و از این رو پنجاه درصد قطعات فنی این دو خودرو به یکدیگر می خورد. از نظر یافت شدن قطعات و لوازم جانبی هیچ مشکلی با اسپرو دیده نمی شود و قیمت لوازم جانبی آن نیز منطقی و هم قیمت لوازم خودروهای روز وطنی است. اما اگر بخواهید از لوازم اصلی GM برای این خودرو استفاده کنید، باید چرخ بیشتری در بازار بزنید و مبلغ بیشتری را هزینه کنید.
با تمام این تفاسیر، پایان دوو اسپرو چندان خوش نبود. این خودرو دوست داشتنی در سال ۱۹۹۵ دیگر وارد کشور نشد و در سال ۱۹۹۶ تعداد بسیار محدودی از آن وارد کشور شدند که اکثرا مورد استفاده سفارت ها قرار گرفتند. ( مدل ۱۹۹۶ از چراغ های جلو و عقب کریستالی و فرم جدید پروژکتورهای سپر جلو بهره می برد، همچنین برای این مدل یک پیشرانه ۱.۵لیتری ۱۶ سوپاپ در نظر گرفته شده بود) و پس از آن، اسپرو با ایران خداحافظی کرد و برای همیشه به زندگی ۷ ساله خود پایان داد.
اسپرو خودرویی با طراحی خاص است و مشخصات فنی مناسبی دارد، اما امان از زمانی که بخواهید در سرعت های بالا آن را متوقف کنید!
نوشته: میلاد میرعابدینی
با سلام و خسته نباشید، لطفاً در مورد این جمله از متن “جالب است بدانید این پیشرانه عنوان بهترین موتور ۲لیتری سال ۱۹۹۴ را نیز از آن خود کرد”
بیشتر توضیح بدید.
بهترین موتور ۲ لیتری سال ۹۴ منظور تو جهان هستش یا فقط کشور خاصی؟
اگه ممکن هست ممنون میشم منبع این متن رو هم بفرمایید.
با تشکر
سلام منظورتون از این جمله چیست؟
اما امان از زمانی که بخواهید در سرعت های بالا آن را متوقف کنید
یعنی ترمزش از پراید هم بد تر هست؟
بله بنظر من که اسپرو دارم تنها ایرادش ضعف ترمزهاشه اما اکثرا میرن تقویت می کنن ماتیزی یا اپلی یا ۹۶ی میندازن و تا حد زیادی رفع میشه اما واقعا از پراید بدتر نیست😂